Kerk Tienen

Ruim een eeuw geleden begint het idee dat vrijdag de dertiende een ongeluksdag is. Het zou samenhangen met de dag (vrijdag) dat Jezus stierf en dat men bij het Laatste Avondmaal met dertien aan tafel was. Toch trok Jezus met zijn dertienen door het Heilig Land, Hijzelf en de twaalf apostelen, om de Blijde Boodschap te verkondigen. En waarom zou ‘Goede’ Vrijdag een ongeluksdag zijn? Jezus heeft die dag Zijn leven gegeven uit liefde voor ons. Kortom: vrijdag de dertiende is een dag zoals alle andere. 

Een eeuw geleden krijgt ‘dertien’ een andere betekenis. In Fatima, Portugal, verschijnt Maria op zondag 13 mei 1917 aan drie kinderen Lucia, Francisco en Jacinta (negen, acht en zes jaar oud). Elke dertiende van de volgende maanden verschijnt Maria; de laatste keer (13 oktober 1917) zagen de kinderen samen met 70.000 (!) mensen de zon dansen aan de hemel. Het was een collectief visioen. “Het was als een repetitie (…) van een tafereel aan het einde der tijden” zei Paus Paulus VI in 1965. De verschijningen begonnen in de Mariamaand mei en eindigden in de Rozenkransmaand oktober. 

Waarom verscheen de Moeder van God op een dertiende? Lucia zei: “Dertien is drie en één (13) en verwijst naar de Drie-ene God.” Maria, de Moeder van God, heeft op een subtiele manier duidelijk gemaakt dat God Drie-één is: Vader, Zoon en Heilige Geest. In Fatima heeft Maria als een profetes ook vanalles gezegd dat nu nog actueel is, o.a. dat de Kerk in een grote crisis zou komen. 

Het Zonnewonder op 13 oktober 1917 valt samen met de Oktoberrevolutie in het Rusland van 1917. De 20ste eeuw wordt de meest bloedige eeuw uit de geschiedenis met twee Wereldoorlogen. Zal onze 21ste eeuw dit bloedig record verbreken? We denken zonder Jezus Christus vrede en welvaart te bekomen. Maar als de mens zich niet bekeert, niet bidt, niet verandert van levenswijze en de Heer niet bemint, dan volgt het verval. We zien het gebeuren: mensen die hun Christelijk geloof vaarwel zeggen, crisis in het gezin, onrust in de wereld, mensen zijn in de war, zelfs het klimaat verandert. 

De oktobermaand wordt ook Rozenkransmaand genoemd en in Fatima wordt Maria vereerd als ‘Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans’. Begin 20ste eeuw zond de Drie-ene God vanuit de Hemel Zijn en onze Moeder Maria om het geloof te versterken. Vrede én een Hemelse toekomst liggen vóór ons. Grijp die toekomst, bid de Rozenkrans.

Pastoor Karel Loodts

Een aardbeving in Marokko. Een dambreuk met overstromingen in Libië. Watersnood. Bosbranden. Alles samen duizenden doden… Eeuwenlang zijn er mensen geweest die meenden dat aardbevingen, hongersnoden, oorlogen, ziektes en andere calamiteiten goddelijke kastijdingen zijn. Neen! Ik heb eens iemand horen zeggen: “God is altijd barmhartig, de mens soms, de natuur nooit.” Er ligt een wetmatigheid in de natuur/schepping en die kan verstoord geraken. Wanorde ontstaat door een natuurramp, of door coronavirusje, of door de opwarming van de aarde waardoor er rare weerfenomenen ontstaan, of door onzorgvuldig ingrijpen of handelen van de mens. Wanorde in de natuur…

Er is ook een bovennatuur: God, Jezus, Maria, Engelen en Heiligen. Als wij bidden dan zal de bovennatuur (de Hemel) onze menselijke natuur, de schepping, beïnvloeden. Het gaat dan vooral om de binnenkant van de mens. Als we bidden ontvangen we Gods vrede, vreugde, liefde en kracht om goed te doen. Dat is dan te zien in onze daden en te horen in onze woorden. Door Gods inspiratie worden we liefdevol, vredevol, dienstbaar, solidair en voelen we ons verantwoordelijk voor elkaar. Kortom, God is goed, Hij straft niet. Op het eind van je leven, als je gestorven bent, sta je voor God en dan voel je waar je thuis hoort: bij God of niet... De zondaar straft zichzelf, dat hoeft God niet te doen. 

Calamiteiten dwingen ons wel tot nadenken: waar zijn we mee bezig? wat is belangrijk in het leven? gaan we op dezelfde manier verder in het leven? Hopelijk denken mensen aan God. Eeuwenlang heeft God profeten en profetessen gestuurd om mensen terug te roepen naar Hem en te waarschuwen: het eeuwig leven staat op het spel! God stuurde Zijn Zoon Jezus naar deze wereld om de mensen op te roepen zich te bekeren. Ook Maria kwam naar ons toe: o.a. Lourdes, Fatima, Banneux, Beauraing, Medjugorje. Bidden we Maria om bescherming en dat we Haar Zoon Jezus beter leren kennen. Hij inspireert ons tot nieuw leven. 

God heeft de mens geschapen om van Hem leven, vrede en liefde te ontvangen. Als mensen de Tien Geboden naast zich neerleggen en willen leven zonder God… die vrijheid hebben we. Nu we ontdekken hoe kwetsbaar we zijn, mogen we ook ontdekken dat we God nodig hebben. Brood-nodig… En dan verwijs ik graag naar de Eucharistie waar we de Heer kunnen ontmoeten onder de Gedaante van Brood. Zo wil Hij ons voeden, opvoeden ook.
Pastoor Karel Loodts

Tegenwoordig vertrouwen mensen vooral op hun gevoel. Maar het Evangelie overstijgt dit. Je kunt natuurlijk de wijsheid van het Evangelie negeren en vertrouwen op jouw gevoel, maar of je dan rust vindt voor je ziel… Jezus zei: “Wees wijs en volg Mij en Ik geef een diepe innerlijke rust en een vrede die de wereld niet kan geven.” 

Je kunt je afvragen met welk recht Jezus dat kon zeggen. ’t Was toch ook een mens net zoals wij. Ja en neen. Jezus is ook de Zoon van God. Deze Godmens heeft een Blijde Boodschap verkondigd waardoor het leven van velen in een stroomversnelling gekomen is. Uiteindelijk is Jezus wel gestorven aan een Kruis, maar nadat Hij in een rotsgraf gelegd werd en er een grote steen voor dat graf gerold werd, gebeurde er iets bijzonders. Hij stond op uit de donkerte van lijden en dood. De grote steen werd weggerold. Naast de twee zekerheden in het leven: het levenslicht in het begin en het uitblazen van je laatste adem, is er voor een Christen nog een derde zekerheid. De Heer zal op het eind ook onze ‘steen’ wegrollen zodat wij vrij kunnen leven, eeuwig leven in die grote Oceaan van Gods Liefde. 

Ondertussen kunnen er tijdens ons aardse leven vele stenen op onze weg liggen. We ontwijken er vele, maar er zijn stenen die we niet kunnen ontwijken en ons raken. Er zijn er die flink in de weg liggen, maar mét de Heer kan er iets fantastisch gebeuren. Hij rolt stenen weg, nog steeds! En de stenen die niet weggerold kunnen worden, om wat voor reden dan ook, krijgen een ander kleurtje. 

Vele mensen, wereldwijd, ontmoeten de Verrezen Heer in het gebed en ze nemen Zijn Evangelie als basisregel voor hun leven. Zoals de Heilige Franciscus. De woorden die Franciscus hoorde vanaf het kruis in het bouwvallige kerkje van San Damiano (nabij Assisi in Italië) zijn nog steeds actueel: “Franciscus, bouw Mijn Kerk op.” Op ‘bevel’ van de Heer begon Franciscus direct te bouwen aan het kerkje, hij ruimde het puin, verlegde stenen en herstelde het dak. 

De woorden die de Heer in het kerkje van San Damiano tot Franciscus gesproken heeft, zijn ook vandaag nog steeds even actueel als toen in de 13de eeuw: “Bouw Mijn Kerk op.”  Franciscus begreep pas later dat hij geen instortend kerkje moest restaureren, maar wel dat hij naar de mensen moest gaan om hen het Evangelie te verkondigen. Het Evangelie maakt mensen vrij en zorgt dat de liefde in de wereld groeit. 

De Eucharistie en de andere Sacramenten zijn ook stenen op onze weg die ons leven een andere richting kunnen doen uitgaan, die ons helpen een steeds beter Christen te worden. Zo worden wij ook een steen (met of zonder kleur) voor anderen. Of anders gezegd, zo getuigen wij door onze manier van leven dat de Verrezen Jezus niet alleen onze Heer, Redder en Verlosser is, maar ook onze Broeder en werkelijk onze allerbeste Vriend. 

Pastoor Karel Loodts

Volgend jaar zijn er weer een aantal kinderen die hun Eerste Heilige Communie ontvangen en jongeren die worden gevormd. Met onze Communiewerkgroepen en Vormselwerkgroepen in de Zone Tienen bereiden we de kinderen en jongeren voor op die Grote Dag. Ze komen een paar keer samen om te leren waarover het gaat.

“Jong geleerd is oud gedaan”, zegt een bekend spreekwoord. Het is wijs om kinderen al vroeg iets bij te brengen, want wat men al heel jong leert, blijft bij als men ouder wordt. Zo gaat het in kleine dagdagelijkse dingen, zo gaat het ook in de omgang met God. God leert men pas echt kennen als men regelmatig met Hem praat, m.a.w. als men bidt of leert bidden. Met het gebed kan men best al vroeg beginnen, in de kindertijd. Daarom, de opvoeding tot geloof is iets dat ouders en grootouders kunnen doen, pas in tweede instantie komt de school en de Kerk. Nu kun je zeggen: “Bidden, pfff, er zijn belangrijkere dingen op de wereld zoals honger, armoede en onrecht”. Ja, dat ís belangrijk!, maar bidden is óók belangrijk! Ik zal het proberen te verduidelijken. 

Ons leven kun je vergelijken met een schip. In het leven zijn er vele grote en kleine hindernissen, zeg maar: zandbanken. Je leven kan op een zandbank vastlopen. Er zijn levensvragen zoals: wat betekent het dat ik besta? wat is de zin van het leven? waar kom ik vandaan? waar ga ik naartoe? Als die vragen niet beantwoord worden, blijft het leven onzeker, stuurloos en kun je makkelijk vastlopen in jezelf, in relaties, in het leven… Het geloof geeft een aantal zekerheden. Het geloof leert je dat er een God is die van mensen, van jou, houdt. 

Als Christen geloven we dat niets de mens helemaal stuurloos kan maken omdat God aan onze zijde staat. God ‘vaart’ met ons mee, tenminste, áls we Hem toelaten in ons leven. Vele gebeurtenissen, vele ontmoetingen kunnen ons leven beïnvloeden, positief of negatief. Er is echter één ontmoeting die ons zo kan beïnvloeden dat heel ons leven een goede koers volgt. En dat is de ontmoeting met Jezus Christus, de Zoon van God. We kunnen Hem ontmoeten in het gebed, en vooral in de Eucharistie (in de Communie / Hostie) en in het Vormsel wil de Heilige Geest van Jezus ons inspireren tot het goede. 

Niets is voor een kind en een jongere beter voor de groei en de opvoeding dan het contact met Jezus Christus. De Heer komt in de Eucharistie en het Vormsel naar je toe om jouw geloof te voeden. De Heer Jezus wil jouw leven op het goede spoor zetten zodat je niet op de zandbanken van het leven vastloopt. Hij wil je beschermen zelfs tot over de dood heen, want Jezus is Verrezen, Hij leeft! en je bent geroepen om alle dagen mét Hem te leven, voor al-tijd én daarna. 

Daarom hoop ik dat vele jonge (en oudere) mensen Jezus Christus leren kennen of beter leren kennen en ook ontmoeten. De Heer leert ons goed om te gaan met medemensen, te vergeven en te groeien in liefde voor God en elkaar. 

Inderdaad, jong geleerd is oud gedaan. Onze Communiewerkgroepen en Vormselwerkgroepen kunnen altijd hulp gebruiken. Voelt u zich geroepen om te helpen? Graag! Neem dan contact op met ondergetekende. 

Pastoor Karel Loodts

Paus Johannes Paulus II heeft ongeveer veertig jaar geleden het initiatief genomen om regelmatig jonge mensen van de hele wereld te verzamelen rond een thema. Deze zomer was dat in Portugal/Lissabon. Vanuit België zijn er ook jongeren afgereisd. Samen met honderdduizenden jonge mensen kwamen ze begin augustus tijdens de Wereldjongerendagen rondom Paus Franciscus samen om ons mooie geloof samen te vieren. 

Het thema van de Wereldjongerendagen 2023 was: “Maria stond op en ging met spoed.” Dat is een vers uit het Evangelie volgens Lucas, over de reis van Maria naar haar nicht Elisabeth. Ons menselijk leven mogen we zien als een reis, een pelgrimstocht. De reis naar Lissabon is daar een beeld van. Een soms vermoeiende reis waarbij jonge mensen uitgenodigd worden na te denken over welke weg ze in het leven willen gaan. Wij mogen hopen dat die jonge mensen hun levensweg laten bepalen door het geloof in Jezus Christus, onze Heer en God. Hij is de Schepper en Verlosser van mensen. Als bevrijdende God wil Hij graag naast ons staan en met ons meegaan door het leven. In de Bijbel wordt Jezus de Weg genoemd. De eerste Christenen werden ‘mensen van de Weg’ genoemd. 

Maria als voorbeeld
Het thema van de Wereldjongerendagen 2023 verwijst naar Maria. De Moeder van onze Heer en God was de eerste leerlinge. Zij heeft ‘ja’ gezegd tegen God en Ze bracht Haar geloof ook in praktijk. Ze stond op en ging met spoed naar haar hoogzwangere nicht Elisabeth om haar te helpen. Een paar maanden later zal Maria Jezus Christus ter wereld brengen, en Zij blijft trouw aan Haar Zoon gedurende Zijn aardse levensweg, tot onder het Kruis van Golgotha. Maria is altijd verbonden met Jezus en Ze verwijst ook steeds naar Hem. Bekende woorden zijn de woorden die Maria sprak op de Bruiloft van Kana: “Doe maar wat Hij jullie zal zeggen.”  

De jongeren van vandaag
De jongeren die naar Lissabon trokken komen van allerlei streken van de wereld. Je ziet een kleurrijke Kerk met verschillende accenten. Naast jonge mensen die Jezus Christus en Maria al hebben leren kennen, zijn er ook jongeren die nog zoeken. We leven in een moeilijke tijd en verwarde samenleving. Hopelijk vinden de jonge mensen bij Jezus Christus en Zijn en onze Moeder Maria rust en voedsel voor de ziel. 

Onze Paus
Ondanks zijn broze gezondheid heeft Paus Franciscus het goed gedaan in Lissabon. Voor vele mensen is de Paus een lichtpunt in deze wereld en Hij wil de jongeren in hun geloof bevestigen. In zijn verkondiging verwijst de Paus altijd naar Jezus Christus die van ieder mens houdt. 

Pelgrimstocht
Dit jaar was de Wereldjongerendag in Europa en de jongeren trokken dwars door Europa naar Portugal. Onderweg kwamen ze mooie steden, cultuur en natuur tegen. Een Katholieke bedevaart gaat samen met gebed, ontmoeting en gezelligheid. Dat brengt het beste in de mens naar boven. Mensen worden hartelijker, geduldiger, dienstbaarder voor elkaar. Het is een geloofsweg en een geloofsfeest. Door de onderlinge ontmoetingen groeit de vriendschap met elkaar en de vriendschap met Jezus en Maria wordt verdiept en versterkt. Dat is voor onze Kerk levensbelangrijk. Want deze jonge mensen worden in de toekomst de dragers van de Blijde Boodschap. Laten we voor hen bidden.
Pastoor Karel Loodts

Maandag 14 augustus gaat traditioneel de Kaarsenprocessie uit (reeds de 33ste keer). Om 19.30 uur begint de plechtige misviering, maar reeds vroeg is er in de kerk een grote drukte. Alles wordt klaargemaakt, de kaarsjes en de flambeeuwen voor de processie, de ruimte voor de receptie na de processie, de tafels met Mariabeeldjes die tegen een vrije gift konden meegenomen worden. Reeds snel zit de kerk afgeladen vol. Na de inspirerende homilie van pastoor Karel en de eucharistie kan de processie vertrekken. Onder muzikale begeleiding van de Harmonie van Hoegaarden en het bidden van de Weesgegroet, voorgebeden door Michel (reeds de 24ste keer), trekt de ellenlange processie door de stad. Wanneer we terug op de Grote Markt komen begint het reeds te schemeren en zien we de O.L.V. ten Poelkerk schitteren, mede door de verlichting van de strand-zandbak die de stad voor de kerk geplaatst heeft.
De processiegangers en de Harmonie vormen een erehaag om het beeld van Maria op plechtige wijze terug naar de kerk de leiden.
In de kerk wordt dan na het zingen van enkele Maria liederen de eredienst plechtig beëindigd en is het tijd voor een hapje en drankje, aangeboden door de parochie.
Met dank aan de vele vrijwilligers, de koren CBM en St.-Germanus, Bruno de organist, de misdienaars en priesters en diakens, en last but not least, Mario onze koster. Samen hebben zij er voor gezorgd dat deze editie van de Kaarsenprocessie meer dan geslaagd kan genoemd worden.
(de volledige fotoreeks op www.olvtenpoel.be/kaarsenprocessie2023.htm)
Dirk Wijnants

Wij eerden Maria in de gebedsdienst op de zaterdag voor haar feestdag O.L. Vrouw ten-hemel-opgenomen. Het was hartverwarmend hoe de aloude Vlaamse marialiederen werden meegezongen:

De Veldkapel
Wees gegroet o Sterre
Te Lourdes op de Bergen
O.L.Vrouw-van-Vlaanderen.

Wist u dat The Beatles ook een lied hebben waarin Moeder Maria voorkomt?

Onze-Lieve-Vrouw-ten-Poelkerk - zondag 24 september - 15 uur

Van 15 juli tot 25 augustus kon je meedoen aan de zoektocht in en rond de Onze-Lieve-Vrouw-ten-Poelkerk. Op elke toeristenfolder van Tienen prijkt dit innemende bouwwerk, een pareltje van Brabantse hooggotiek. Het was dus hoog tijd om dit erfgoed eens van dichterbij te bekijken.
Velen zijn erop uit getrokken, gewapend met verrekijker en zaklamp, en hebben  de pracht, het bouwvernuft, de verborgen parels ontdekt en zijn tegelijk meegegaan in het verhaal van deze meer dan zeven eeuwen oude getuige van Tiense geschiedenis.
Het was, zo zeiden velen, een moeilijke zoektocht, maar eens ze de microbe te pakken hadden kon niets hen tegenhouden om verder te zoeken. Het loonde meer dan de moeite om dit gebouw tot in details te bekijken, zowel langs de buiten- als langs de binnenkant. 
Meedoen aan de zoektocht is één ding, maar weten of je juist hebt geantwoord is een tweede zeer belangrijk iets! 
Daarom zullen de antwoorden getoond worden in een power-pointpresentatie, waar je de details uitvergroot kunt bekijken.
Op deze namiddag wordt natuurlijk ook de winnaar van de zoektocht bekend gemaakt. 
Iedereen is welkom, of je de zoektocht hebt gedaan of niet, of je je antwoordformulier in de bus hebt gestoken of niet! Het is een enige kans om de kerk eens met andere ogen te bekijken.
Plaats: Onze-Lieve-Vrouw-ten-Poelkerk.
De voorstelling begint om 15.00 uur.
Toegang is gratis.
Iedereen van harte welkom.

Het geloof krijgt voeten bij Karel Loodts, pastoor in het Vlaams-Brabantse Tienen. Wandelen, stilte en gebed zijn voor deze priester een ware drie-eenheid. In zijn agenda maakt hij elke week tijd voor een stevige staptocht. ‘Zelfs al kom ik op mijn route niemand tegen, alleen ben ik nooit.’

Pastoor Karel was een paar minuutjes te laat op de afspraak, maar hij had een goed excuus: ‘Ik ben te voet gekomen… en in Tienen kom ik altijd wel mensen tegen die een babbeltje willen slaan. De afstanden in de stad zijn trouwens te klein om telkens de auto van stal te halen.’ Tijdens het Dertienmaal, een eeuwenoude winterbedevaart in Hakendover, hadden we hem al opgemerkt bij de wandelaars. Hij trekt dus wel vaker de wandelschoenen aan. 

‘Eén keer per week trek ik een dikke streep in mijn agenda’, vertelt Karel. ‘Dan is er geen tijd voor vergaderingen of wat dan ook. De enige afspraak die ik op die dag heb, is met Onze-Lieve-Heer. Weer of geen weer. Bijna altijd stap ik twintig tot dertig kilometer. Ik doe dat op m’n eentje, maar voel me nooit alleen. Als ik door een mooi landschap wandel, ben ik in gesprek met God. Laatst nog liep ik over een oude Romeinse weg van Tongeren naar Sint-Truiden. Ik heb me geen minuut verveeld.’

ROZENHOEDJES
Voor Karel gaat wandelen hand in hand met gebed. ‘Meestal maak ik gebruik van het openbaar vervoer om op mijn bestemming te geraken. In de bus of de trein kan ik rustig bidden met mijn brevier. En terwijl ik aan de wandel ben, bid ik vaak rozenhoedjes. Sommigen vinden dat niet meer van deze tijd, maar ze weten niet wat ze missen…’ 
‘Klassiek zegt men dat we bidden om God te prijzen, te loven en te danken’, vertelt hij. ‘In de lente, wanneer rondom je alles in bloei staat, gaat dat haast vanzelf. Ook als onderweg de zon schijnt en alles mee zit, is dat toch een reden om Hem te danken?’

Er moeten toch ook dagen zijn waarop zelfs een doorgewinterd wandelaar liever thuisblijft, bij de kachel of minstens een warme radiator? We denken aan Belgisch lenteweer: ijzige wind, miezerregen, grijze lucht… Hoe blijf je dan gemotiveerd? ‘Als ik ’s ochtends de gordijnen opentrek en merk dat het rotweer is, dwing ik mezelf om tóch buiten te gaan’, zegt Karel. ‘Na een tijdje merk je niet eens meer dat het regent. Trouwens, slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleren - toegegeven, het was een verkoper van regenjassen die me dit ooit heeft verteld.’(lacht)

OVERVALLEN DOOR VRIJHEID
Pastoor Karel maalt ook kilometers in het buitenland. Vakantie is voor hem synoniem aan lange trektochten. Zo stapte hij onlangs de Via di Francesco, een pelgrimsroute langs Assisi, Gubbio en andere pleisterplaatsen in het leven van Sint-Franciscus. 
‘Toen ik nog in Nederland woonde en werkte, droomde ik van een pelgrimstocht naar Compostella’, vertelt hij. ‘Maar zou ik dat wel aankunnen? Tot iemand me vertelde over het Pieterpad, een langeafstandswandeling die Nederland doorkruist. De route, zowat vijfhonderd kilometer lang, loopt van Pieterburen in het noorden tot de Sint-Pietersberg, vlak bij de Belgische grens.’

Na twee jaar had Karel alle etappes achter de kiezen, een mooie voorbereiding op de camino. Ook uit de typische beginnersfouten, zoals een veel te zware rugzak - ‘Ik had zelfs een verrekijker in mijn bagage zitten’ - had hij intussen geleerd. Op naar Santiago de Compostella, het beroemde bedevaartsoord in de Spaanse regio Galicië dat jaarlijks 250.000 pelgrims en een veelvoud aan toeristen over de vloer krijgt. Dat zijn aantallen die doen duizelen. Maar wacht eens: hield onze wandelende pastoor dan niet van stilte onderweg? ‘Het kan vreemd klinken, maar op zo’n meerdaagse pelgrimstocht zoek ik vooral rust. Ik ga het liefst alleen op weg. Nu gebeurde het op weg naar Compostella dat ik ‘s avonds dezelfde mensen opnieuw ontmoette. Je wisselt dan ervaringen uit, je gaat samen aan tafel en drinkt een glas op de voorbij etappe. Dat de meeste gasten in die kleine herbergen hetzelfde reisdoel hebben, maakt de sfeer heel bijzonder. En ’s ochtends ga je weer op pad. Vanaf het moment dat ik mijn wandelschoenen aantrek, word ik overvallen door een vrijheid die ik nergens anders vind.’ 

Opgetekend door Glenn Geeraerts 
(Met toestemming overgenomen uit het tijdschrift: Maria, middelares en koningin, juli-augustus 2023)

Elke mens hoopt op iemand die hem of haar begrijpt, op wie je kunt bouwen en die je niet in de steek laat. Kleine kinderen voelen zich veilig bij hun ouders, jongeren zoeken vriendschap bij elkaar, een volwassene hoopt op een levenspartner die trouw blijft en bij wie men zich begrepen en geborgen weet. En een gelovige leerling van de Heer vertrouwt op God, Jezus Christus en/of Maria. 

Toch kunnen mensen elkaar soms teleurstellen. Soms verwachten mensen ook veel van God en zijn ze teleurgesteld in Hem. Dat was ook de ervaring van de apostelen. Er is een fragment in de Bijbel waar Petrus tot de andere apostelen zegt: “Ik ga vissen.” In die woorden van Petrus klinkt ontmoediging door. Vissen kon hij goed en hij ging terug naar zijn oude leventje. Hij was visser, hij bleef visser. En dan staat daar in het Evangelie: “Ze vingen die nacht niets”. Niets is niets, nul, noppes. Honger. Maar dan blijkt dat Gods Zoon Jezus trouwer is aan de mensen dan de mensen aan Hem. De verrezen Heer verschijnt aan het meer, maar ze herkenden Hem niet. Jezus riep: “Werpt het net uit, rechts van de boot, daar zult ge iets vangen.” Toen ze luisterden naar de Heer vingen ze vis, zoveel dat ze het net achter de boot moesten aanslepen naar het strand. Pas dan gaan hun ogen open: “Het is de Heer”. Petrus springt in het water om naar de Heer te zwemmen, zo snel mogelijk. 

Wat Jezus met zijn apostelen doet, doet Hij soms ook met ons. We kunnen soms teleurgesteld zijn in anderen en in ons geloof. Maar zoals bij die apostelen aan het Meer komt Jezus ook naar ons toe. In de Eucharistie spreekt Hij zijn woorden tot ons, maar vaak horen we Hem niet. Hij breekt het Brood voor ons, maar onze ogen zijn soms troebel en we herkennen Hem niet. Hij roept ons telkens op: “Stel je vertrouwen in Mij; geef jezelf helemaal aan Mij; Ik ben er voor jou en hou van jou; Ik wacht op je tot je Mij herkent.” Wij mogen zoals de apostelen zeggen: “Het is de Heer” die we in de Mis ontmoeten.

Onze wereld en onze medemensen hebben Jezus Christus nodig. Hij wil ons voeden met het Brood uit de hemel en zo wil Hij ons sterk maken om anderen te helpen. Want de liefde tot Jezus Christus en de dienst aan medemensen gaan samen. Op verschillende manieren kan men anderen dienen. Voor de een is het de bereidheid om anderen te helpen in dagdagelijkse dingen. Voor een ander is het luisteren naar een ander. Voor weer een ander is het de actieve inzet in de parochie. Voor een vierde is het weer iets anders. Maar hoe de inzet ook is, zij vertrekt vanuit de woorden van Jezus: “Werpt het net uit” oftewel: doe iets! “Het is de Heer” die we in de Mis ontmoeten en Hij wil ons inspireren tot liefdevolle actie.

Pastoor Karel Loodts

Naar jaarlijkse gewoonte had op de zondag na 21 juli in onze kerk een plechtig Te Deum plaats naar aanleiding van de eedaflegging op 21 juli door koning Leopold I. Deze plechtigheid werd bijgewoond door afgevaardigden van het stadsbestuur, politie, militaire eenheden, vaderlandlievende verenigingen en het kerkfabriek. Op het einde van de viering werd plechtig het Te Deum gezongen en aansluitend het Belgisch volkslied gespeeld.  ©Michel Vanwinckel.

Dit jaar vieren we de 150ste verjaardag van de geboorte van de Heilige Theresia van Lisieux. Het is ook de 100ste verjaardag van de genezing van een Belgische mevrouw uit Koekelberg, Maria Pellemans. Dit wonder opende destijds de deur naar de heiligverklaring van Theresia. 
Van 23 september tot 8 oktober zijn de relikwieën van de Heilige Theresia aanwezig in de Nationale Basiliek van het Heilig Hart in Koekelberg. Tijdens die periode kan men de Heilige Theresia vereren. Iedereen is uitgenodigd en welkom. Moge de Heilige Theresia van Lisieux voor ons en voor onze gezinnen ten beste spreken. 
https://therese2023.be/

Over een ontmoeting gesproken! In 1858 kwam in Lourdes de Moeder van God uit de Hemel. Maria verscheen aan een eenvoudig meisje, Bernadette, en die had een boodschap voor de pastoor van Lourdes: “Ga aan de priesters zeggen dat ze hier in processie moeten komen.” Pastoor Peyramale was niet meteen overtuigd, maar Bernadette bleef met veel moeite en inzet de vraag bij de pastoor herhalen. Al vrij snel werden er in Lourdes processies georganiseerd, zoals Maria gevraagd heeft. 

Wij willen dat ook doen. Op maandagavond 14 augustus is er in de kerk van Onze Lieve Vrouw ten Poel om 19.30 u. de Eucharistieviering en aansluitend begint de kaarskensprocessie. Zo’n processie is een beeld van onze levensweg: we zijn op zoek naar geluk en liefde, op tocht naar het Koninkrijk van vrede en op tocht naar de vrede in onszelf. Tijdens de processie gaat het beeld van Maria mee. Zoals tijdens de kaarskensprocessie mogen we geloven dat Moeder Maria met ons meetrekt door het leven. In wel en wee wil Ze graag bij ons zijn om ons te steunen en te bemoedigen op onze levenstocht. Ze helpt ons te geloven in Haar Zoon Jezus. We mogen onze ogen richten op Onze Lieve Vrouw en op de uiteindelijke bestemming van onze levenstocht: Gods liefde in de Hemel. 

In Lourdes had Maria tegen Bernadette ook gezegd: “Ga aan de priesters zeggen hier een kapel te bouwen”. Dit deel van de boodschap had Bernadette niet kunnen zeggen tegen pastoor Peyramale. Hij had Bernadette de deur gewezen vooraleer ze haar zin had kunnen afmaken. Op weg naar huis schoot het haar te binnen, maar haar tante weigerde terug te keren naar de pastoor; pas ’s avonds geraakte Bernadette met de hulp van een paar vriendinnen weer bij de pastoor. Die had zijn voorzorgen genomen en was omringd door drie onderpastoors. Samen legden ze Bernadette op de rooster, maar ze bleef kalm en eenvoudig, eerlijk en correct. Maria zou haar vraag voor een kapel ook bij de 14 de en 15 de verschijning herhalen. Acht jaar later ging Haar wens in vervulling: in 1866 werd de crypte ingezegend. In 1873 werd de bovenste basiliek ingezegend en in 1889 kwam er de Rozenkransbasiliek. 

Mooie kerken, ja, maar het gaat niet om het gebouw, het gaat erom dat wij een gemeenschap opbouwen van levende stenen. Het gaat niet alleen om een plaats, maar vooral om een levende gemeenschap die samenkomt om te bidden, God te danken en waar God ons welkom heet in Zijn huis. Het gaat om een plaats waar het ‘Onze Vader’ klinkt en we de Communie ontvangen. In de Communie worden wíj het ‘Lichaam van Christus’, levende bouwstenen van Zijn Kerk. Vanuit ons doopsel gaan we onze levensweg in goede en kwade dagen, gesteund door het levengevende Brood van de Eucharistie tot opbouw van onszelf, onze medemensen en onze samenleving. 

Tijdens de kaarskensprocessie worden we daaraan herinnerd. Al die kleine lichtjes, samen, en Maria kent ze één voor één. 

Karel Loodts, pastoor

H. Margarita in kapel

Zaterdag 22 juli vierden wij onze patrones de H. Margaretha, met een plechtige gezongen gebedsviering om 18 u. Daarna gingen we in processie biddend naar de kapel van Sint Margriet achter de kerk. Daar konden we haar relikwie vereren.
 

Dit jaar vieren we de 150ste verjaardag van de geboorte van de Heilige Theresia van Lisieux. Het is ook de 100ste verjaardag van de genezing van een Belgische mevrouw uit Koekelberg, Maria Pellemans. Dit wonder opende destijds de deur naar de heiligverklaring van Theresia. 
Van 23 september tot 8 oktober zijn de relikwieën van de Heilige Theresia aanwezig in de Nationale Basiliek van het Heilig Hart in Koekelberg. Tijdens die periode kan men de Heilige Theresia vereren. Iedereen is uitgenodigd en welkom. Moge de Heilige Theresia van Lisieux voor ons en voor onze gezinnen ten beste spreken. 
https://therese2023.be/

Wanneer de klok stilstaat….. Verdwaasd kijk ik naar het uurwerk op onze kerktoren. Ben ik nu zo veel te vroeg voor de viering? Tot dat frankske valt…. Vorig jaar werd door wakkere burgers uit het dorp gemeld dat de kleine klok van de parochiekerk het niet meer deed. Clock-O-Matic uit Rotselaar die het jaarlijkse onderhoud aan de klokken uitvoert, werd verwittigd om het euvel op te lossen.  Tijdens de controle werd door de techniekers vastgesteld dat de klepel was vastgelopen en dat de houten lager waar het klepelmechanisme in vastzit, gesmeuld had. Gelukkig is het hierbij gebleven en brandde onze parochiekerk niet af. Door de exploderende energieprijs van gas en elektriciteit, dienden de raadsleden van de kerkfabriek de herstelling uit te stellen, totdat er meer zicht was op de budgettaire impact. De volledige herstelling werd goedgekeurd voor een bedrag van € 61,195.75. Vandaag zijn de luidbruggen, de klepels van beide klokken en het besturingssysteem volledig vernieuwd en aangepast aan de modernste technologie. De vertrouwde klokken en het carillon klinken weer van oudsher over ons dorp.

Neem zeker eens een kijkje op onze website 
Waar u wat info over ons vindt en foto’s van ons.
sintgermanuskoortienen.webnode.be

"Leeftijd en opleiding zijn niet relevant. Het is wel belangrijk dat men zich goed voelt bij 7-en 8-jarigen en zich kan inleven in hun leefwereld. De samenkomsten zijn kant-en-klaar met werkmateriaal voor de begeleiders en voor de kinderen: de begeleiders hoeven dus zelf geen samenkomsten in elkaar te knutselen.

Wat wordt er verwacht van een begeleider? Een aantal samenkomsten van een uur met de kinderen in een eigen groep, een aantal gezamenlijke eucharistievieringen en 2 repetities in de week vóór de Eerste communieviering.”

Belangrijkste redenen om catechist te worden

- Je zult groeien in je eigen geloof, de leringen van de kerk leren kennen en je relatie met Jezus verdiepen.

- Uw doopsel roept u op om deel te hebben aan Jezus' verkondiging.

- Kinderen, tieners en volwassenen in de wereld van vandaag hebben meer dan ooit behoefte aan het goede nieuws van Jezus.

- Kinderen, tieners en volwassenen in de wereld van vandaag moeten meer dan ooit goede rolmodellen van geloof ontmoeten

- Je hebt veel te delen met degenen die je zult begeleiden, en je zult gelegenheden hebben om het geloof te delen met andere catechisten.

- Het werkmateriaal van vandaag biedt uitstekende ondersteuning.

- Je wordt uitgedaagd, je zult plezier hebben en je zult nieuwe vrienden maken.

- Je helpt mensen hun relatie met Jezus te verdiepen. (Je gaat evangeliseren!)

- Je geeft een 2000 jaar oude traditie door die levens verandert.

Het criterium van “openheid” voor het Woord, voor God, voor de Kerk en voor de Wereld is belangrijk. We zijn op zoek naar gelovige mensen die willen groeien, die een diep gevoel van spiritualiteit en dienstbaarheid aan de gemeenschap hebben.

Catechisten moeten ook toewijding aan Maria, de Moeder der Catechisten, bezitten.

P.S. Als u de uitnodiging overweegt om te helpen in de catechese, stuur dan een reactie naar: 1stecommunie@olvtenpoel.be  of  catechese.zonetienen@gmail.com

Vertel wat u denkt of stel eventuele vragen die u heeft.

Zondag 25 juni onder een stralende zon en met de kermis op de Grote Markt zijn we om 9.30 uur uitgenodigd op het stadhuis voor de officiële ontvangst door het gemeentebestuur van de nieuwe zonepastoor Karel Loodts.
Daarna gaat het in processie met de fanfare naar de kerk Sint-Germanus. Daar wordt in een plechtige Hoogmis Karel Loodts aangesteld als pastoor door deken Luc Vanhilst.
In die viering, bijgewoond door het gemeentebestuur, de Kerkraad en een volle kerk gelovigen wordt ook de zoneploeg opnieuw aangesteld.
De plechtige mis wordt opgeluisterd door een koor van 50 koorleden, een samenwerking van verschillende parochiekoren.
Na de viering wordt door de parochie een receptie aangeboden aan alle aanwezigen.
Vanuit de pastorale zone Tienen wensen wij pastoor Karel van harte proficiat!
Moge de samenwerking en opbouw van onze gemeenschap hierdoor versterkt en bekrachtigd worden!
We danken pastoor Karel om deze niet te onderschatten taak ter harte te nemen en we zijn ervan overtuigd dat het de juiste priester op de juiste plaats is en willen allen samen meebouwen aan een hoopvolle toekomst voor onze kerkgemeenschap!
(foto’s Dirk Wijnants)

Dirk Wijnants

Herman van Veen zingt: “Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, wij hebben ongelofelijke haast. We moeten rennen, springen, vliegen, vallen, opstaan en weer doorgaan. We kunnen hier niet blijven… we kunnen nu niet langer blijven staan… een andere keer misschien”. Herken je jezelf? Ik soms wel! Dus, tijd voor vakantie! Het woord ‘vakantie’ komt van het Latijnse ‘vacare’ en betekent: openstaan voor, onbezet zijn, ledig zijn… Vroeger mocht de gewone mens (de werkmens) zijn tijd niet in ledigheid doorbrengen (ledigheid… het oorkussen van de duivel!). ‘Arbeid adelt’ werd er gepredikt. Gelukkig is er veel veranderd. Maar is het allemaal ten goede? Er is nog nooit zoveel stress geweest… We hebben dan wel een vakantieperiode, maar die wordt vaak ingevuld met (verre) reizen en actief bezig zijn (opzij, opzij, opzij, we hebben ongelofelijke haast). We plannen twee of drie weken vakantie en daarna moet het weer lukken om te “springen, vliegen, vallen, opstaan en door te gaan”. Hopelijk vinden we rust en ontspanning in de vakantieperiode. Drie weekjes ‘niks’ doen, of de dingen doen die we graag doen.

Is het zoeken naar rust en ontspanning alleen voorbehouden voor de vakantieperiode? Kunnen we het ook bij onszelf vinden in ons dagelijks leven? Een paar jaar geleden heb ik een bezinningsperiode doorgebracht in de abdij van Tongerlo. Boven de ingangspoort van het abtshuis staat de Latijnse leuze: ‘Festina lente’, oftewel ‘Haast u langzaam’! Het is een tekst die al eeuwen boven de ingangspoort staat, maar het is nog steeds een goede raad. Want het is in onze tijd een waarheid als een koe, dat iemand die werkt als een paard, zo dom is als een ezel! Vroeger werkten de mensen wel ‘de klok rond’, maar ze deden dat ‘langzaam haastend’. Zoals een dieselmotor die langzaam, de klok rond, doorwerkt. In onze tijd werken we korter, onder stress, en daarnaast is er nog zoveel te doen: gezin, hobby’s, sociale contacten, sport. Het is de kunst om alles ‘op ons gemak’ te doen. 

Soms verlangen mensen naar stilte en bezinning. Zou het niet goed zijn om dat in het leven van iedere dag een plaats te geven? Als dat lukt zijn we thuis bij onszelf. Trouwens, diep in het hart zoeken mensen naar geluk dat blijvend is. Het is een zoektocht waar we een heel leven over kunnen doen. Eigenlijk zoeken mensen naar een hart, oftewel: een persoon. We zoeken naar iemand die begripvol is en ons nooit laat vallen, we zoeken naar liefde, naar iemand die we vertrouwen kunnen schenken. In het Evangelie vraagt Jezus aan enkele mensen die bij Hem komen: “Wat verlangt gij? (Joh.1,38). Op het eind van het Evangelie vraagt de Verrezen Heer aan Maria Magdalena: “Wie zoekt ge?” (Joh. 20,15). Die twee zinnen schetsen de ontwikkeling van het geloof van ‘wat’ naar ‘wie’, van ‘iets’ naar ‘Iemand (Jezus)’. We kunnen proberen “bij Hem te blijven” (Joh. 1,39). We kunnen bidden en de Heer persoonlijk ontmoeten in de Eucharistie. Vanaf het begin van haar bestaan nodigt de Kerk uit tot bezinning en verdieping. 

Vakantie uit en thuis… we gaan elke dag op weg naar de komende stad, het ‘eeuwige Jeruzalem’. Daar is onze definitieve bestemming, onze thuis. Niemand komt daar binnen om wat hier is gepresteerd, maar alleen als we meegewerkt hebben met Jezus Christus. Wie “bij Hem wil blijven” (1,39) en daar zijn of haar leven op inricht, ontdekt dat het Christelijk leven een ‘werkzame vakantie’ is. Jezus Christus, een betere reisverzekering kun je niet hebben. Festina lente!

Pastoor Karel Loodts

Voor velen is de vakantie geen tijd van rust of bezinning. Of men jaagt van de ene bezienswaardigheid naar de andere, of men werkt alwéér. Door gebrek aan tijd in het jaar wordt bij heel wat tweeverdieners tijdens de vakantie geklust in het huis en de tuin. Sommigen worden zo door hun werkritme beheerst, dat ze nauwelijks in staat zijn om te kiezen voor vakantie en rust. De eerste stap naar bevrijding is dan: de moed hebben om in te zien dat je een slaaf geworden bent van het afgodje ‘werk’ en dat je de regie over jouw leven voor een stuk kwijt bent. Gelukkig zijn we vrije mensen en kunnen we in ons leven keuzes maken om het anders te doen. 

Sommige mensen zien de tijd als een steeds weer herhalen van steeds weer hetzelfde. Het is goed te weten dat de stroom van het leven waarop men wordt meegevoerd ergens heen leidt, dat het goed is waar ik naartoe ga. Het christendom zegt: we gaan ergens heen, de tijd heeft een doel. Op het eind van de rit komen we in de Hemel. Ondertussen komen christenen steeds weer samen. Zo vieren we de geboorte van Jezus Christus met Kerstmis; met Pasen vieren we hét feest van onze bevrijding; en op zondag vieren we in de zondagsmis dat wat met Pasen gebeurd is: onze verlossing. Op zondag worden we telkens opnieuw bewust dat wij van iets bevrijd moeten worden. We weten niet altijd van wat, maar als we ergens tegenaan lopen dan ‘voelen’ we het. Die bevrijding moet ertoe bijdragen dat we nú werken aan een samenleving waar onderdrukking en slavernij geen plaats krijgt. 

Ik heb eens ergens gelezen dat de zondagse Eucharistie een aloude genezingskuur is die de productiekoorts tempert en de werkduivel uitdrijft. In de Heilige Mis op zondag is er ruimte voor verwondering en we danken God. Als wij alle mooie dingen die ons bestaan uitmaken en die God ons schenkt in dit leven op aarde niet waarderen, hoe zullen we dan de Hemel naar waarde kunnen schatten? De Eucharistie doorbreekt onze dampkring en geeft zuurstof aan een wereld die de mens dreigt te verstikken. We weten dat God een Vader is die blij is als Hij Zijn kinderen - in elk geval op zondag - bij elkaar ziet. Wij mogen ons bemind weten door Zijn liefdevolle blik op ons, wij mogen naar Hem luisteren en we worden gevoed door Hemels Brood, geestelijk Voedsel voor onderweg. We hebben dat echt nodig. Trouwens, God heeft toch recht op een beetje dankbaarheid en wederliefde... 

De zondag is een rustdag, tijd voor God en de mens. Zo’n rustdag is een noodzaak voor ieder mens. Via de zondag leren we van God wat vakantie moet zijn: een tijd waarop het ‘moeten’ wegvalt. Want vakantie is een tijd van gastvrijheid, vrijheid, gezelligheid, genieten van ontspanning in de natuur en rust, een tijd van bezinning ook. Kortom, je hebt tijd voor jezelf, voor anderen en voor God. We leren van God de rust en de vrede en écht genieten van onze zondag en straks van een welverdiende vakantie!
Pastoor Karel Loodts

Op 10 juni ll. was de eucharistie in onze kerk gewijd aan onze patroonheilige St Odulphus. Bij deze gelegenheid werd de viering opgeluisterd door het koor van onze parochie. Het heilig leven van St Odulphus is voor ons een voorbeeld. Met hem bidden wij tot God en vragen om zegen en bescherming in ons gezin. Zijn feestdag is op 12 juni.

“Zo vinden wij het logisch dat wanneer de leerlingen naar het laboratorium gaan voor het vak biologie of natuurkunde, ze ook naar de kerk mogen gebracht worden om bij te leren over het geloof.”

In de godsdienstles hebben de leerlingen veel gehoord over de ‘kerk’, maar wat er daar gebeurt, weten zij misschien te weinig. Daarom is het goed voor de scholen om af en toe een activiteit te organiseren waar de leerlingen de kans krijgen om een bezoek te brengen aan dat voor hen vreemde gebouw. ‘t Klavertje Bierbeek is in die zin een voorbeeld. Deze school organiseerde op 6 juni een uitstap naar Tienen om met twee groepjes van het zesde leerjaar op bezoek te komen bij het ‘Huis van de mens’, een Moskee en ook de O.LV.-Ten-Poelkerk. Het was voor mij een mooie gelegenheid om deze leerlingen te mogen ontvangen in de kerk en hen te vertellen waarom de christenen uit de suikerstad naar dit gebouw komen en hoe en waarom zij hun geloof in de kerk vieren. De leerlingen stelden vele vragen over de Sacramenten, het kruis, preekstoel, biechtstoel, Paaskaars, enz. Gemakkelijk als je in een kerk bent! Ik kon hen meteen een beetje laten bewonderen. Ook voor de niet-christelijke leerlingen is dit ook een kans om dialoog te leren aangaan met andere godsdiensten of levensbeschouwingen. Onze eigen godsdienst beter leren kennen is geloofsverdieping, en de andere godsdiensten leren kennen is geloofsverrijkend. Als jongerenpastor is dit een genade om hen in de kerk te mogen ontvangen, een getuigenis te geven en hen een kaarsje te laten aansteken voor hun eigen intenties. Wij mogen dromen dat wij zulke activiteiten nog meer kunnen meemaken 
(Toni-IJD). 

Zondag 25 juni 2023 - Sint-Germanuskerk - om 10.30 uur
Feestelijke eucharistieviering: Aanstelling van priester Karel Loodts tot pastoor van de Pastorale Zone Tienen
Op zondag 25 juni 2023 wordt pastoor Karel Loodts aangesteld tot pastoor van de Zone Tienen.  Hij zal eerst om 09.30 uur door onze burgemeester Katrien Partyka ontvangen worden op het stadhuis. Daarna wordt hij in een plechtige processie naar de Sint-Germanuskerk begeleid. Om 10.30 uur zal deken Luc Van Hilst hem in een feestelijke Eucharistieviering tot zonepastoor voor Tienen aanstellen. Na de viering wordt er in de kerk een receptie aangeboden voor alle aanwezigen.

Iedereen van harte welkom.

De Romeinen zeiden: “De tijden veranderen en wij veranderen mee”. De eeuwen die voorbijgaan hebben steeds een andere kleur. Ook tijdens ons leven doorleven we verschillende kleurrijke fases. Ieder jaar heeft zijn vier seizoenen, en… in de zomer is er de vakantie! Jonge mensen beleven de vakantie anders dan oudere mensen. Alhoewel, als je tegenwoordig aan iemand vraagt: “Hoe gaat het ermee?” Dan krijg je vaak als antwoord: “Ach, je weet het hè: druk, druk, druk.” Maar, leef je dan ook werkelijk of word je dan geleefd? Eigenlijk, of we nu oud zijn of jong, voor alle mensen en tijden geldt: “Hoe kan ik nú rustig leven?”

Misschien herkent u iemand (of jezelf) in het volgende verhaal: “Gisteren waren we nog gestrest aan het werk, want het is druk. Vandaag begint de vakantie, dus inpakken en wegwezen! Over enkele uren vliegen we met duizend kilometer per uur, op tien kilometer hoogte, boven de ‘Autoroute du Soleil’. Daar beneden, in files, reizen anderen ook naar de zon, in auto’s waarin kinderen op de achterbank jengelen. Velen hebben een caravan volgepropt met eten. Straks zullen we met duizenden doodmoe aankomen op onze bestemming. De vliegtuigen lossen hun lading bepakte bleekgezichten op de overvolle stranden. Een of twee dagen later zitten de vakantiegangers uit de auto’s naast ons. Een of twee weken zullen we daar lijf aan lijf liggen bakken en braden. Straks vliegen of rijden we als roodhuiden terug, klagend over de urenlange vertragingen of files. “Hèhè, we zijn er even tussenuit geweest” zeggen we op het werk. Dan begint het wegwerken van de post en de e-mailtjes, druk, druk, druk…” Tot zover het verhaal.

Natuurlijk zijn er wel eens momenten dat we het door omstandigheden te druk hebben. Die drukte kun je goed aan als je weet dat het tijdelijk is. Maar in gewone omstandigheden is ‘druk, druk, druk’ helemaal fout. Je kunt de regie over je eigen leven kwijtraken en jezelf voorbijlopen. Dan is het de hoogste tijd voor een andere aanpak, voor een nieuwe start. Want je leeft maar één keer aan deze kant van de eeuwigheid en die tijd moet je goed gebruiken. 

Volgens mij krijgt iedereen genoeg tijd om te doen wat hij of zij moet doen. Vanuit gelovig standpunt: God geeft ons genoeg tijd om zijn Wil te doen. Hebben we het druk, dan doen we blijkbaar dingen die we niet hoeven te doen. Daardoor komen zaken die wél belangrijk zijn onder druk te staan: het contact met onze man of vrouw, met onze kinderen, ouders en grootouders, het genieten van dingen, de tijd voor het werk, vrije tijd of vakantie, tijd voor bezinning... Je bepaalt uiteindelijk zelf hoe druk je het hebt. Hoe komt het dan dat veel mensen gebukt gaan onder stress? Is het een gemis aan houvast, aan zingeving? Af en toe kunnen we ons afvragen: waar ben ik mee bezig, is dit het leven? De vakantietijd is een geschikte periode om ons die vragen te stellen.
(Wordt vervolgd)
Pastoor Karel Loodts

Het is niet mijn bedoeling om een lijst te maken met zaaitechnieken en zaaitijden. Ik wil ook geen raad geven hoe voor de plantjes de grond, het licht en de temperatuur moeten zijn. Als pastor is het mijn taak te verwijzen naar Jezus Christus, daar weet ik meer van, dát is mijn roeping. 

Jezus sprak de taal van de mensen van zijn tijd. Hij gebruikte vergelijkingen die iedereen verstond: “Eens ging een zaaier uit om te zaaien” (Mt.13,3); de parabel van het zaad dat langs de weg valt, op rotsachtige plekken, onder distels en ook op goede grond, waar het deels honderd-, deels zestig-, deels dertigvoudig vrucht oplevert. Vandaag is dat beeld misschien vervaagd. Zaaien gebeurt nu machinaal. De tijd dat een zaaier met vaste stap en een breed gebaar het zaaigraan op de akkers wierp is voorbij. Maar de mensen uit de tijd van Jezus kenden dat beeld. Zo zaaiden hun vaders, zo zaaiden ze zelf, zo zouden hun zonen het ook doen. 

Waarom vertelt Jezus deze parabel? Wil Hij leren hoe hun oogst méér kan opbrengen: dertig-, zestig-, honderdvoudig? Om dat te leren moesten ze maar naar de landbouwschool gaan of naar de boerenbond van die tijd. Wanneer Jezus deze parabel vertelt, is het omdat Hij daar Zelf staat met Zijn handen vol ‘zaaigraan’. De Heer is gekomen om ‘Gods Woord’ te ‘zaaien’ in de harten van mensen. Zó hebben Zijn voorgangers de profeten gedaan, zó zaait Hij Zelf, zó zullen Zijn opvolgers het doen: de apostelen en zij die na hen komen, dát is hun roeping. Van dat ‘zaaigraan’, het ‘Woord van God’, weet Jezus alles! Maar de Heer weet ook alles van de ‘akkers’ waarop het ‘zaaigraan’ terecht komt. Niemand kent het hart van mensen beter dan onze Heer Jezus Christus. Soms hard als een platgetrapte weg, als een rots, overwoekerd met distels, maar ook goede ‘grond’, God zij dank! En Jezus kijkt vooruit over de eeuwen heen tot in het jaar 2023. Hij ziet dat de Paus, priesters, diakens en pastoraal werkenden zonder ophouden ‘zaaigraan’ over de ‘akker van de wereld’ werpen. Langs de kant van de weg zijn er die roepen: “Doe ze zwijgen! Dit is niet meer voor deze tijd” en ze stoppen hun oren dicht. Toch is Gods Woord de enige wegwijzer in onze wereld. Als we blijven ‘zaaien’, dan zal God het platgetrapte hart, hard als een rots, overwoekerd met distels en doornen, wegnemen en een hart van ‘vlees en bloed’ in de plaats stellen. Dat is dan een hart dat Gods Woord zal horen, begrijpen en beantwoorden met liefde, geloof, vrede, goedheid en solidariteit. 

Aan de Christenen van Galatië schrijft Paulus: “Wat een mens zaait zal hij ook oogsten (…) Laten we niet moede worden goed te doen; als we de moed niet verliezen, zullen we te zijner tijd de oogst binnenhalen” (Gal.6,7-9). Daarom is de vernieuwing van ons gebedsleven noodzakelijk. Want dan zijn we met ons hart, onze akker, bij de Heer. Bidt maar dat Gods Woord mag vallen in vruchtbare bodem, in het hart van jonge mensen. Dat ze verder kijken dan de Jezus van 2000 jaar geleden, maar naar de Heer van tijd en eeuwigheid. En als dan de tijd van de oogst aanbreekt, hebben ze dertig-, zestig- en honderdvoudig vrucht gedragen. 

Pastor Karel Loodts

Naar jaarlijkse traditie had op 28 mei (of de zondag erna) feest van Sint-Germanus, patroonheilige van de stad Tienen de stadsmis plaats. Dit in aanwezigheid van leden van het stadsbestuur, kerkfabriek en vaderlandslievende verenigingen. Zoals ook gebruikelijk werden er op het einde van de viering enkele personen om hun inzet voor de kerk beloond. Dit jaar kregen Bruno Bruyninckx en Michel Vanwinckel voor hun jarenlange inzet voor de kerk het gouden Sint-Romboutskruis. De viering werd besloten met een kleine receptie.
 

Vandaag de dag maken we ons zorgen over het voortbestaan van kerkgebouwen. Doordat het aantal kerkgangers achteruit gaat, wordt er van overheidswege op aangedrongen enkel nog die kerken te behouden waar nog vele gelovigen wekelijks bijeen komen. Na overleg tussen het kerkbestuur, de kerkfabrieken en de overheid werden in Tienen drie kerken aangeduid als hoofdkerk: de Sint-Germanuskerk voor het centrum, de Sint-Genovevakerk van Oplinter voor noord en de Goddelijke Zaligmaker van Hakendover voor zuid. Voor deze keuze werd vooral gekeken naar de grootte, alsook de historische en architecturale waarde van de gebouwen. Voor de andere kerken is er voorlopig een religieuze en/of culturele functie voorzien, maar het is afwachten wat de verre of nabije toekomst zal brengen. Elk gebedshuis ijvert voor het voortbestaan en doet er alles aan om de religieuze vieringen ter plekke te laten plaats vinden.

Binnen al deze zorgen zijn velen ondertussen vergeten dat er een Tiense kerk is die al lange tijd gesloten is, die ook al een nieuwe bestemming heeft gekregen en momenteel een hele transformatie ondergaat tot methodeschool ‘De Toverwijzer’: het Sint-Jozefskerkje van Nieuw Overlaar. Nog verder weg in ons geheugen ligt de ontstaansgeschiedenis ervan, hoewel die recenter is dan die van de vele kerken waarvoor we nu strijden.

Eind jaren ’50 van vorige eeuw werd er een nieuwe verkaveling aangelegd aan de rand van Tienen en Groot-Overlaar: Nieuw Overlaar. De jonge gezinnen die hier hun huizen bouwden, hingen af van de Sint-Lambertuskerk van Groot-Overlaar, het mooie Romaanse kerkje dat teruggaat tot de 10^de eeuw. Men wilde de eredienst dichterbij huis hebben en zo werd in 1959 een noodkerk opgericht in een garage, gelegen tussen de nieuwe wijk en de Getestraat. Priester Jozef Bisschop, pastoor in Tienen van 1958 tot 1980, ijverde ervoor om genoeg financies bijeen te krijgen om een gloednieuwe kerk te laten bouwen voor de hele wijk. Vlaamse kermissen, tombola’s, activiteiten allerlei en giften van de overige parochies waren een kleine steun daartoe.
Ondertussen kreeg de vroeger garageruimte de nodige aanpassing om een religieuze, spirituele ruimte te zijn en de noodkerk kreeg haar eigen patroonheilige: de heilige Jozef.
Jozef was niet alleen de naamheilige van de pastoor, maar ook van Jozef Gelaude, die in familie- en vriendenkring werd aangesproken als Camille, zijn tweede doopnaam. Camille was fotograaf van beroep, maar was ook beeldend kunstenaar, beeldhouwer en keramist. Hij wilde zijn eigen bijdrage leveren aan het noodkerkje. Daarom ontwierp hij een beeld van Sint-Jozef, met de kleine Jezus aan zijn zijde. Het beeld, 1,30 meter hoog, gemaakt uit gebakken klei en van een bruine email-laag voorzien. Het bestaat uit vier delen die mooi in mekaar passen. Het werd aan de gevel van de aanpalende woning in een nis aangebracht, stevig tegen de muur gemetseld.

Na tien jaren sparen kon men aan de nieuwbouwkerk beginnen. Het ontwerp werd gemaakt door de Bouworde in Kessel-Lo. Het bestond uit een combinatie van kerk en vergaderzaal, enkel gelijkvloers. Van de kerkruimte kon men, dankzij de open schuivende muurpanelen een grote feestruimte maken. Rechts van de inkomhal was een vergaderruimte, voorzien van een dranktoog, zodat verenigingen hier konden vergaderen, feesten en gezellig samenzijn.                                                                                         Foto Raymond Billen
In augustus 1970 werden de bouwplannen voorgelegd en al snel goedgekeurd. In 1971 was de bouw een feit en kon de kerk ingezegend worden.

Het noodkerkje kreeg weer een andere functie: eerst jeugdhuis Sjaloom, daarna judoclub Budocenter. Het Sint-Jozefbeeld bleef aan de gevel van de noodkerk hangen als getuige van 11 jaren ijverige inzet.

De nieuwe Sint-Jozefkerk deed 40 jaren dienst als parochie, maar door het afnemend aantal kerkgangers, het minder aantal priesters en de kosten die stilaan aan dit moderne bouwwerk kwamen, besliste men om de kerk als parochie te sluiten.
Nu krijgt het gebouw een nieuwe jeugd: gerestaureerd, aangepast en bijna klaar om een nieuw opvoedingsproject te ondersteunen.

Ook de voormalige noodkerk krijgt een nieuwe invulling. Ze zal plaats maken voor een nieuw bouwproject ‘Residentie Overlaer’. De firma Evillas zal hier appartementen bouwen met alle hedendaags wooncomfort, beantwoordend aan alle huidige energienormen.

Marina, dochter van de kunstenaar, nam contact op met de firma, met de vraag of zij konden proberen het beeld zo ongeschonden mogelijk van de muur te halen. Het zou geen gemakkelijke opdracht zijn, want het was stevig vastgemetseld om de tand des tijds te doorstaan. De firma is er gelukkig in geslaagd om het beeld, bijna intact, van de muur te halen.

Ondertussen is het gewezen noodkerkje helemaal tegen de grond gegaan om plaats te maken voor een nieuwe toekomst.

En Sint-Jozef …
hij zoekt een nieuw onderkomen, graag in een gewijde ruimte, waar hij nog jaren lang kan vertoeven, dicht bij zijn heilige familie.

De aanwezigheid van Jezus Christus onder de gedaante van brood en wijn heeft in de loop der eeuwen allerlei vormen aangenomen. Vanaf 1246 werd het een feestdag in het bisdom Luik. De Heilige Juliana van Cornillon had zich daarvoor ingezet. Zes jaar later (1252) is het in verschillende Duitse gebieden een feestdag. In 1264 bepaalde de Paus dat het feest in heel de Kerk gevierd zou worden. Daarna werden eeuwenlang in Katholieke streken processies gehouden. Nog steeds op Paasmaandag in Hakendover, achter het beeld van de Goddelijke Zaligmaker, wordt de Heer gedragen in de monstrans onder ‘den hemel’. Indrukwekkend. 

God zelf wil bij ons tegenwoordig blijven, niet onder de gedaante van aardse kostbaarheden zoals goud of juwelen, maar als brood. Ja, wij bewieroken de Heilige Hostie en we gebruiken aardse kostbaarheden – een mooie kelk, een mooie monstrans, mooie kandelaars – om eer en dankbaarheid te tonen. We knielen ook. We knielen niet voor een stukje brood en we aanbidden geen symbool, maar we knielen voor Jezus zelf, we aanbidden Hem onder de gedaante van Brood. En wat helemaal bijzonder is: in de Mis mogen wij in de Heilige Hostie Jezus zelf ontvangen, dichter kan Hij niet komen. Hij wil werkelijk één zijn met ons zodat wij van onze kant ook één kunnen worden met Hem, én ook één kunnen worden met elkaar als leden van één gezin, broers en zussen van elkaar, kinderen van God onze Vader in de Hemel. Prachtig toch! Van alle zeven sacramenten is dit het mooiste: Jezus zelf maakt ons in Zichzelf tot één gezin. In de Heilige Communie, in het Allerheiligste Sacrament, is de diepe en grenzeloze liefde en nederigheid van onze Heer Jezus tastbaar aanwezig. Hij, die vóór alle tijden bestond en van ‘al zo hoge’ kwam, is bereid om ‘naar beneden’ te komen, naar ons mensen. Hij komt tijdens de Mis aanwezig op het altaar. 

Zou een mens ooit op de gedachte kunnen komen dat God mens werd en Zichzelf als voedsel zou geven in de gedaante van brood? In het Evangelie van zondag horen we dat er velen zijn die het niet geloofden en zeiden: “Hoe kan Hij ons Zijn vlees te eten geven?” Als je het Evangelie verder leest, dan lees je dat ze vertrokken: “Ten gevolge hiervan trokken velen van zijn leerlingen zich terug en verlieten zijn gezelschap.” Ook in onze tijd zijn er die zeggen: “Het brood is een symbool”. Maar als Jezus het alleen maar symbolisch bedoelde, waarom verlaten ze Hem dan? Als het symbolisch bedoeld is, had Jezus kunnen zeggen: “Blijf bij mij, Ik bedoelde het zo niet, ’t is maar symbolisch bedoeld”. Maar Jezus bedoelde het letterlijk! Misschien begrijpen wij het ook niet helemaal. Dat is niet erg, het blijft een mysterie. Maar als wij iets niet begrijpen moeten we het niet veranderen, maar proberen te begrijpen. Hoe? Door te bidden, te bestuderen, te mediteren tot je begrijpt wat Jezus bedoelt. En zelfs dan blijft het een mysterie. 

De liefde van de Heer Jezus is zo groot en Hij nodigt ons uit om Hem als voedsel tot ons te nemen en ons met Hem te verenigen zodat we het eeuwig leven ontvangen. Daartoe zijn we uitgenodigd en geroepen. Dat grote en kostbare mysterie van Gods liefde vieren we aanstaande zondag én elke zondag in de Mis.
Pastor Karel Loodts

Zondag vieren we het feest van de Heilige Drie-eenheid. Dit geloof is duidelijk een christelijk geloof want voor joden en islamieten is deze werkelijkheid een groot struikelblok. Joden aanvaarden Jezus Christus niet als de ‘Zoon van God’. Mohammed heeft de Hemel a.h.w. weer dichtgetimmerd; voor hem kan God geen mens worden. Christenen geloven dat God zich geopenbaard heeft als ‘drie in een’, een mysterie. Toch moeten wij niet door het sleutelgat van de Hemelpoort kijken om te zien hoe God is. 

Het geloof in de Drie-ene God betekent dat wij God kennen als een mensvriendelijke God. God trekt met ons mee in het leven, in onze voor- en tegenspoed. De Heilige Augustinus zegt het zo: “God is ons inniger nabij dan dat we onszelf nabij zijn.” God openbaart zich als de meest trouwe bondgenoot van ons bestaan. Hij is een bron van zegen voor mensen van alle tijden en voor de eeuwigheid. De profeet Jesaja vertelt ons iets over die mens-opbouwende God: “Zoals een moeder haar kindje troost, zo zal Ik u troosten. Ik (zegt God) zal u dragen op mijn schoot, Ik zal u wiegen op Mijn knieën.” Onze God is een God die van mensen houdt. 

Vooral in het Nieuwe Testament openbaart God zich als een mensvriendelijke God: Vader, Zoon en Heilige Geest. De Vader is de scheppende God (ook wij mogen daaraan meewerken in ons werk en leven). De Zoon is de delende God; Jezus deelt alles, ons leven, ons lijden, behalve de zonde (ook wij mogen in Zijn voetstappen treden). De Heilige Geest is de bezielende God; de Heilige Geest (de Geest van de Vader en de Zoon) zorgt dat de Goddelijke liefde verder gaat in deze wereld (ook wij mogen Gods liefde gestalte geven in woorden en daden, in doen en laten). Zo zien we dat de Drie-ene God het draagvlak is voor al onze goede ondernemingen. De Vader blijft trouw, de Zoon raakt al het menselijke aan (vreugde en lijden) en vervult ze met Zijn liefde in de kracht van de Heilige Geest.

In deze wereld met allerlei mooie dingen en bedreigingen mogen we beseffen dat niet de mens in het centrum van de wereld staat, maar God. De Drie-ene God is een onuitputtelijke Bron van liefde, goedheid, vrede en vergeving. Als Christen verankerd in de liefde van God mogen wij bouwen aan een steeds menselijker wereld. Daarvoor geeft God ons, via Mozes op de berg Sinaï, de Tien Geboden. Tien leefregels om het ons gemakkelijk te maken. Als we er ons aan houden lopen we op de goede Weg; als we er ons niet aan houden lopen we naast de Weg… en sukkelen we verder in de gracht waar het nat, vies en koud is. Toch blijft God ons Zijn liefde schenken die we mogen beantwoorden hier op aarde, om eens thuis te komen bij Hem.

Pastor Karel Loodts

In de meimaand vragen we aan Maria wat meer dan anders in het Weesgegroet: “Bid voor ons.” Ik moet toegeven dat ik niet altijd even goed bid, soms verstrooid, soms afwezig, te weinig ook. Het zou niet zo erg zijn als ik niet wist hoe belangrijk het gebed is. Het gebed is nodig voor mijn eigen welzijn, én voor de mensen die aan mij zijn toevertrouwd. Je kunt bidden voor vrede in de wereld, voor andere mensen, voor familie en vrienden, voor... (vul zelf maar in). Het gebed is krachtig. Zo ken ik een man die verslaafd was aan harddrugs. Zijn moeder en zuster hebben voor hem onvermoeibaar gebeden. Uiteindelijk is die man verlost van zijn verslaving en nu is hij zijn moeder en zus oneindig dankbaar voor hun gebed. Ondertussen bidt hij nu zelf ook voor mensen die Gods bevrijding, liefde, genezing en hoop nodig hebben. 

Zoals die moeder bad voor haar verslaafde zoon, zo bidt Maria ook voor ons. Maria is onze Moeder. Wij kunnen tijdens het bidden wel eens verstrooid zijn, moe worden, ons geloof kan verslappen, maar Maria wordt niet moe en verslapt niet. Het is een opluchting te weten dat Maria voor ons bidt. En meer dan dat. Als wij verslappen in ons gebed voor anderen, kunnen we Maria vragen om voor hen te bidden: “Bid voor ons (meervoud, niet bid voor ‘mij’, maar voor ‘ons’), nu en in het uur van onze dood”. 

Miljoenen gelovigen getuigen van de kracht van Maria’s voorspraak. Ik heb ook mensen ontmoet die overtuigd zijn dat Maria een machtige hand heeft in hun bekering en leven. Ik hoef alleen maar in de spiegel te kijken. Ook vele heiligen hebben dat ‘geheime wapen’ ontdekt: Maria’s gebed en voorspraak. Kortom, als je gelovig bent (zelfs als je niet zo diepgelovig bent), vertrouw jezelf dan toe aan Moeder Maria. Zij is er en zal voor je bidden en… Ze zal zich aan je openbaren en je helpen. 

Pastor Karel Loodts

We leven in een maatschappij waar de klant regeert. Bijna alles is te koop, kijk maar naar de reclame, en het moet onmiddellijk leverbaar zijn. De klant is koning, er zijn geen grenzen, alles moet kunnen. Toch is er één grens die we niet aankunnen: de dood… Ondertussen zoeken vele mensen naar de zin van het leven, ons hart blijft onrustig, maar de reclame kan de vraag naar zin niet beantwoorden. Mensen zoeken naar geluk, maar eindigt het geluk na de laatste ademtocht?

Het eeuwig leven is niet te koop. We hebben allemaal al wel een dierbare verloren en in elk journaal wordt er gesproken over mensen die gestorven zijn. We proberen van alles om het leven te vergemakkelijken en te verlengen, maar we worden hoe dan ook geconfronteerd met de dood. Eens komt het eind… En dan? De uitspraak van Paulus: “Ons vaderland is in de hemel” klinkt voor velen wereldvreemd. Veel mensen denken wel dat er “iets” moet zijn; “Er zal wel iets zijn” zeggen ze. De Bijbel, de Kerk, de geloofsbelijdenis die we bidden, spreken over een hemel. “Ik geloof in het eeuwig leven” is het sluitstuk van de geloofsbelijdenis. Als Christen geloven we in God, een Persoon. Hij is niet iets, maar Iemand. En Hij houdt van ons, zoveel, dat Hij zijn Zoon heeft gegeven: Jezus Christus. Als je in Hem gelooft en Zijn liefde serieus neemt, weet je dat Hij je niet laat vallen. 

Deze week vieren we de Hemelvaart van de Heer. “Na Zijn sterven toonde Jezus zijn vrienden met vele bewijzen dat Hij in leven was. Jezus verscheen aan hen veertig dagen lang. Hij sprak met hen en at met hen.” Wij zijn door ons doopsel ook bevriend met de Heer. Hij kent ons, Hij bemint ons. Wij mogen Zijn vrienden zijn en we zijn gemaakt om Hem te ontmoeten. Aan de altaartafel kunnen we samen met Hem eten. En straks, na onze dood, worden wij verwacht bij Hem en onze dierbaren in de hemel. 

De Katechismus van de Katholieke Kerk, die van 1995, leert ons dat “de hemel het uiteindelijke doel is van de mens.” De hemel is ons echte thuis. Toch zijn we vrije mensen die kunnen kiezen tussen goed en kwaad. We kunnen vrij kiezen om bij God te leven of niet. In het Evangelie staat: “Toen zij Jezus zagen, wierpen ze zich in aanbidding neer; sommigen twijfelden.” Horen wij tot die twijfelaars of aanbidden wij de Heer? Als wij twijfelen mogen wij ons hart voor Hem openstellen. Hij, de Heer, wil onze twijfel wegnemen en dan gaat de wereld open, of moeten we zeggen: dan gaat de hemel voor ons open. 

Hemelvaart is het afscheid van Jezus hier, en Zijn terugkeer naar God Zijn Vader, daar. Bij Zijn afscheid gaf Jezus Zijn vrienden, dus ook ons, een opdracht mee: “Ga en maak alle volkeren tot Mijn leerlingen” en “Ik ben met u, alle dagen.” Met andere woorden: verkondig dat Jezus Christus leeft. De dood heeft niet het laatste woord, de liefde heeft het laatste woord. We staan er niet alleen voor, wat er ook gebeurt: “Ik ben met u, alle dagen” zegt Jezus. Wij Christenen, vrienden van de Heer, ontmoeten Hem in de Kerk en we mogen hoop en vertrouwen uitstralen in een wereld in onzekerheid.

Hemelvaart is een dag met een opdracht. We mogen het geloof dat ons zekerheid en zin biedt en ons gelukkig maakt delen met elkaar. Laten wij reclame maken voor Jezus Christus en Zijn Kerk. Deze rijkdom die onbetaalbaar is mogen wij verkondigen tot aan het uiteinde van de aarde.

Pastor Karel Loodts

We lezen regelmatig in het Evangelie dat Jezus na Zijn opstaan uit de dood verschijnt. De leerlingen van Emmaus herkennen Hem aan ‘het breken van het brood’. We kunnen ons afvragen: zijn dat allemaal geen vrome verzinsels… Jezus die Verrezen is en verschijnt… Jezus die aanwezig is in het Brood, de Heilige Communie? Dat is toch iets van vroeger, mooie verhaaltjes uit het verleden toen de mensen nog niet zo intelligent waren als nu. 

In het Portugal van 1910 dacht men er ook zo over. Tijdens de Oktoberrevolutie van 1910 moest de Portugese koning Emanuel II vluchten uit Portugal en werd Portugal een republiek. Tijdens de algemene vergadering van de loge op 16 mei 1911 zei de minister van Justitie Alfonso Costa dat men de Kerk en het katholicisme binnen twee generaties in Portugal zal uitroeien. Zijn regering had de beschikking over de media, het geld en het leger. Maar… de Hemel kwam in actie. 

Op 13 mei 1917 verscheen Maria aan drie kinderen: Lucia, Francisco en Jacinta (negen, acht en zes jaar oud). De Moeder van God had geen media, geen geld en geen leger. Ze had drie jonge kinderen. Maria verscheen tussen mei en oktober zes keer, telkens op de 13de van de maand. Toen de regering de drie kinderen gevangen nam en verhoorde was het hele land geschokt en verontwaardigd. De kranten schreven gulzig, ook om met het geloof te spotten. De Moeder van God beloofde aan de kinderen een groot wonder te doen op 13 oktober. De regering deed er die 13de oktober alles aan om de mensen tegen te houden. Wegen werden afgezet. Toch bereikten 70.000 mensen het dorp Fatima en in de stromende regen wachtten ze op wat komen zou. Plots stopte de regen en driemaal zagen de mensen hoe van de plaats van de verschijning een witte wolk neerdaalde en opsteeg. De mensen die vooraan stonden hoorden hoe Lucia (9 jaar) sprak tot Iemand. En Deze zei: “Ik ben Onze-Lieve-Vrouw van de Rozenkrans.” Maria vertelde hoe haar Zoon wordt beledigd en vraagt de Rozenkrans te bidden zodat mensen zich bekeren. Op dat moment keek iedereen naar de zon die begon te draaien. Tot drie keer kwam de zon naar beneden alsof ze op de aarde viel. 70.000 mensen dachten dat het einde van de wereld eraan kwam, maar de drie kinderen zagen iets anders: naast Maria stond de Heilige Jozef met het Kind Jezus op de arm die de mensen zegende. Het zonnewonder was tot 30 kilometer in de omtrek te zien en het was bedoeld voor de hele wereld. Maria had ook enkele profetische aankondigingen gedaan. Wereldoorlog I zou spoedig stoppen, maar er zou een Tweede Wereldoorlog uitbreken als de mensen zich niet bekeerden. Er zouden ook grote dwalingen over de wereld verspreid worden, oorzaak van oorlogen en kerkvervolgingen; de goeden zullen gemarteld worden; de Heilige Vader (de Paus) zal veel te lijden hebben; verschillende naties zullen vernietigd worden. En inderdaad, de mensen bekeerden zich niet met als gevolg, het drama van de 20ste eeuw: Christelijk Rusland veranderde in een communistisch monster dat vele landen meesleepte en de Tweede Wereldoorlog brak uit. Alleen Portugal had zich bekeerd en daar was geen Tweede Wereldoorlog. 

Wat kunnen we hieruit leren? De boodschap van Fatima, eigenlijk Maria zelf, wil ons helpen. Als we de Hemel en Jezus Christus serieus nemen, kunnen we de toekomst beïnvloeden, positief! Als mensen bidden, bijvoorbeeld de Rozenkrans, als mensen Jezus ontmoeten in de Eucharistie, als mensen leven zoals God het vraagt, dan gaat het goed komen met hun eigen leven en met de wereld. 

In het Evangelie lezen we hoe twee ontmoedigde mensen op weg naar Emmaüs Jezus ontmoeten en Hem pas herkennen wanneer Hij het brood neemt, de zegen uitspreekt, het breekt en het aan hen geeft. Hun ogen gingen open. Ook onze ogen mogen meer en meer opengaan. We ontmoeten de Levende Jezus in de Heilige Communie. Hij helpt ons en wil dat ook ons hart ‘brandt’ als we Hem ontmoeten. Wij mogen ons nog meer bewust worden dat Jezus werkelijk Verrezen is en leeft en met ons wil meegaan om van het leven iets moois te maken. Hij helpt ons om als broeders en zusters met elkaar om te gaan in één grote liefdesband verbonden. En ook al zien we de Heer niet, Hij gaat ondertussen met ons mee door het leven, dag na dag, op weg naar het eeuwig leven. 

Pastor Karel
 

Jezus zegt: “Ik ben de Weg”. Waarom zegt Hij dat? Waarom noemt Hij zich zo? Misschien heb je tijdens de vakantie wel eens grotten bezocht, grotten diep onder de grond. Natuurlijk mag je daar niet alleen rondwandelen. Als je daar alleen zou rondwandelen zou je verdwalen. Want er zijn daar zoveel gangen, zoveel wegen, en het is daar donker en je zou wel eens kunnen uitglijden en in een kloof vallen en wie weet wat daar nog allemaal rondkruipt… Gelukkig zijn er gidsen. Een gids weet precies hoe je moet wandelen om niet te verdwalen in het donker. Een gids is iemand die precies weet hoe je moet wandelen om niet te vallen. Hij brengt je veilig door de grotten tot bij de uitgang. 

Jezus Christus is een Gids en zoals een gids in een donkere grot zegt Hij: “Volg Me maar, doe Mij maar na, dan ben je veilig en dan kom je veilig naar de overkant tot bij God de Vader in de Hemel.” Zo zie je dat Jezus voor jou de Weg is naar God en Hij helpt je om goed te zijn voor alle mensen. We noemen Jezus de Weg omdat de mensen door Jezus weer tot God de Vader in de Hemel kunnen komen. De diepe kloof die er was tussen God en de kloven tussen mensen heeft Jezus Christus overbrugd. 

Gaan er vele wegen naar God? Neen. Er is maar één weg. Zoals Jezus zegt: Ik ben de Weg. Andere wegen zijn omwegen, ook dwaalwegen waarop je kunt verdwalen. Hopelijk komen ze uiteindelijk ook wel aan ‘de overkant’, maar dan langs omwegen die niet zo veilig zijn. Daarom, betrek de Heer in jouw leven en ga met Hem mee. Spreek met Hem, bid tot Hem.

Hij geeft je ook Voedsel voor onderweg: de Communie. Het is niet veel, een klein stukje brood, maar het is heel speciaal Brood, het is Jezus Christus zelf. Hij komt in de Communie bij je om je sterk te maken voor onderweg zodat je niet bezwijkt. Hij maakt je niet sterk in kracht en macht, maar sterk in vrede, verdraagzaamheid, sterk om mensen te vergeven en te helpen, sterk in geloof, hoop en liefde. Daarvoor is Jezus gekomen. De Heer heeft ook Maria gegeven, Zijn Moeder. Maar daarover vertel ik volgende week meer. 

Ga je met Hen mee? Op reis naar God en naar elkaar! Goede reis en… neem de kortste weg! De Weg van Jezus Christus. Elke keer dat je naar de Kerk gaat is Hij daar en dan helpt Hij je, dan geeft Hij je voedsel voor onderweg.
Pastor Karel Loodts

Op 15 april ll. vierden we samen Beloken Pasen. Bij het begin van de gebedsdienst hebben we onze paaskaars feestelijk binnengebracht in onze kerk. Deze werd gewijd op paaszaterdag in de kerk van St-Germanus.
 

Door hoeveel deuren ben je vandaag al gegaan? De deur van de slaapkamer, de deur van de badkamer, de deur van de keuken, de deur van jouw huis, de deur van de auto… Al die deuren zorgen voor veiligheid, zekerheid, bescherming. De deuren maken van een huis een veilig huis. In het Evangelie zegt Jezus: “Ik ben de deur”. De Heer Jezus zegt niet: “Ik ben ook een deur”. Neen, Hij zegt: “Ik ben dé deur, de enige deur die toegang geeft tot het volle leven. Ik ben dé deur die toegang geeft tot God, Mijn Vader in de Hemel”. Je kent misschien wel het verhaal van de ark van Noach? In die ark was er maar één deur waarlangs Noach en zijn gezin konden binnengaan om gered te worden. In de Tempel van Jeruzalem was er ook maar één deur die toegang gaf tot het Allerheiligste. Zo ook is Jezus Christus de enige ‘deur’ die toegang geeft tot het volle leven. Er zijn vele religies maar, met alle respect voor iedereen, Jezus zegt: “Niemand komt tot de Vader tenzij door Mij” (Joh. 14,6). Met de Verrijzenis van Jezus is de deur, de toegang tot God de Vader, hersteld en geopend. In Jezus Christus ben je geen buitenstaander, geen ontheemde, maar huisgenoot van God (Ef. 2,19). 

Door te luisteren naar Zijn stem zet je de deur van jouw hart open. In het laatste boek van de Bijbel lezen we: “Ik sta aan de deur en ik klop. Als iemand Mijn stem hoort en de deur opent, zal Ik binnenkomen en maaltijd houden en hij met mij” (Apoc. 3,20). “Maaltijd houden” doe je heel letterlijk in de Kerk. Aan de altaartafel vieren we maaltijd met Jezus. Hij komt dan op een heel bijzonder manier bij je. Als wij het brood breken is Jezus bij ons, dan gaat de deur van de Hemel open en als je de Communie ontvangt is Hij bij je, in jouw hart. Hij helpt je om jouw hart te openen voor andere mensen, want met de Heer in jouw hart groeit de liefde, de vrede en de goedheid in jouw leven en zo in de wereld. 

Maar… Jezus Christus laat je vrij. Jezus trapt geen deuren in, Hij is geen inbreker. Hij nodigt alleen maar uit tot een voller leven, Hij dwingt niemand. Ik hoop en bid dat meer en meer mensen ontdekken dat alleen Jezus Christus toegang geeft tot een voller leven. Zijn hart kan aan mensen die belast en beladen zijn, rust en vrede schenken. Want waar mensen eerlijk geloven in Jezus Christus, gaan gesloten deuren open, worden mensen bevrijd van angst en vinden mensen toegang tot elkaar. 

Pastor Karel Loodts

Voor onze nieuwe pastoor Karel Loodts was het de eerste keer dat hij tijdens het Paastriduüm kon voorgaan in onze kerk. Maar alles verliep zoals gepland en dat deed hem merkelijk deugd. Hij kon dan ook rekenen op een heel sterk team van medewerkers. Hier enkele foto’s van deze zeer verzorgde vieringen. (Foto’s zijn van Mario Ogiers en Michel Vanwinckel).
 

Op zondag 9 april luisterden vijftien zangers van het Sint-Genovevakoor onder leiding van Jolien Vandevelde de viering van Pasen feestelijk op. Zij brachten een toegankelijk en boeiend repertoire meerstemmige muziek in een prachtig versierde kerk. De parochie Sint-Genoveva op haar paasbest!

Op de tweede dag van het Paastridium gedenken we het lijden en sterven van Jezus Christus én het lijden van mensen in deze tijd. Aansluitend was er de kruishulde.
 

Het jaarlijks Paasfeest van Samana Vissenaken was weer bijzonder geslaagd. De sfeer was goed en gezellig en er werd een lekkere maaltijd opgediend zodat alle aanwezigen tevreden en voldaan waren.

Zondag horen we twee leerlingen van Jezus op weg naar het dorp Emmaüs. Ze snapten niet veel van wat er gebeurd was. Jezus had zoveel goed gedaan. Maar het mysterie van Zijn lijden en dood bleef voor hen verborgen en deed hen twijfelen. Hoe kon dat nu? De Redder van Israël, de Redder van de wereld, aan wie zij hun geloof en vertrouwen geschonken hadden: dood en begraven! Wij allemaal bewandelen wel eens de weg van Emmaüs; we hebben vragen over Jezus, over het geloof, de Kerk… En wie van ons is nog nooit teleurgesteld geweest in het leven? We hebben allemaal wel eens iets meegemaakt, waar we niet blij van werden… 

Een paar jaar geleden hoorde ik een Pater en die gebruikte een vergelijking die me is bijgebleven. Een vergelijking waaraan ik nog steeds denk als er moeilijke, tragische, donkere dingen gebeuren. Het is wellicht geen sluitend antwoord op alle vragen, maar het is wel een beeld waarop ik graag terugval. Die Pater vertelde dat we niet op alles een antwoord moeten zoeken. Naar aanleiding van onaangename, onverklaarbare, zwarte gebeurtenissen, zei hij dat we hier op aarde tegen de achterkant van een borduurwerk kijken. Als we naar de achterkant van een borduurwerk kijken, zien we alle draden door elkaar lopen. Gouden draden, groene, gele, rode, maar ook bruine, grijze en zwarte, donkere draden. Net zoals de dagen van ons leven. De achterkant van een borduurwerk is helemaal niet mooi, één grote wirwar. We zeggen dan: "Het trekt op niks". Maar de voorkant van het borduurwerk is wel mooi, heel mooi. Daar zien we nu niets van. De voorkant zal God ons laten zien aan de Overkant van het leven, in het Land van de Verrijzenis. Pas daar zullen we zien dat de draden van ons leven, ook de donkere en zwarte draden, een mooi borduurwerk zijn geworden. Moeten we dan wachten om de voorkant van het borduurwerk te zien tot we aan de Overkant zijn? Niet helemaal! Soms, als we achteruit kijken, kunnen we al een stukje van de voorkant zien. We stellen dan vast dat door bepaalde moeilijke donkere gebeurtenissen ons leven een bepaalde wending heeft gekregen, waardoor het beter is geworden. Ons leven krijgt een draai, die ons tot de (mooie) dag van vandaag brengt. Als er moeilijke dingen op mijn levenspad gebeuren, of als ik vragen heb rond iets, denk ik dikwijls terug aan dat beeld van dat borduurwerk. 

Op de avond vóór Jezus’ sterven, gaf Jezus zich als levend Brood. De Eucharistie is een gouden draad. Maar Jezus’ dood is een zwarte draad. Of niet? In het Evangelie verklaart Jezus dat Zijn dood geen mislukking was, maar de vervulling van de Schriften: “Beginnend met Mozes verklaarde Hij hun uit al de profeten wat in al de Schriften op Hem betrekking had.” Die twee Emmaüsgangers voelden zich gesterkt door Jezus’ woorden en ze wilden dat Hij bij hen bleef. “Zij drongen bij Hem aan: blijf bij ons, Heer, want het wordt reeds avond en de dag loopt ten einde.” Als wij op onze weg in het leven teleurgesteld worden, als het avond wordt, dan mogen wij toch geloven dat de Heer bij ons blijft. En in de elke Eucharistie dringen wij aan: “Blijf bij ons, Heer.” De Eucharistie, de gouden draad van ons leven.

Als ik bij parochianen ben, dan hoor ik bijna iedereen een eigen ‘borduurwerkverhaal’ vertellen. Mensen vertellen dan over momenten in hun leven waarop ze verdriet hadden, momenten waarop het leek dat de grond onder hun voeten verdween. Grijze, donkere, zwarte dagen, momenten waarop men het niet meer zag zitten. Het gebeurt dat mensen zeggen dat ze precies vanuit die momenten anders gingen leven: bewuster, sterker, geloviger ook. Soms waren die donkere momenten een echt keerpunt in hun leven. Pas na jaren krijgen ze dan een stukje van de voorkant te zien; soms zien ze dat uit momenten wanneer het moeilijk was, toch positieve dingen voortgekomen zijn. Die vaststellingen mogen ook ons (elk moment van ons leven) de moed geven om altijd door te gaan. Nog sterker, God kan zwart in goud veranderen. Kijk maar naar de dood en het Kruis van Jezus, zonder dat was er geen Verrijzenis. Daarom, laten we wandelen met de Heer tot we eens (aan de Overkant van het leven) de hele voorkant van het ‘borduurwerk van ons leven’ mogen zien.
Pastor Karel Loodts

Vanaf 1 april is de St Odulphuskerk te Bost weer open. Tijdens het palmweekend was er op zaterdag de palmviering met uitdeling van gezegende palmtakjes. We kwamen terug samen om te bidden en te vieren in een mooi versierde kerk. Het heeft ons deugd gedaan. De werkploeg Bost.
 

Naar jaarlijkse gewoonte had op Palmzondag (het begin van de goede week) de ommegang met het palmezelbeeld plaats. Na de palmwijding trok deze door enkele straten van het oude stadscentrum. De processie werd geopend door het processiekruis gevolgd door onze nieuwe koster Mario, waarachter de kinderen met de manden gewijde palm en de apostelbroodjes gingen. Ook de harmonie van Oplinter was van de partij. Onze misdienaarsgroep was weeral talrijk vertegenwoordigd. De apostelen vergezelden het palmezelbeeld samen met onze nieuwe pastoor Karel Loodts en de andere voorgangers. Voor onze pastoor was dit de eerste keer dat hij deelnam aan zulk een ommegang. Hij was dan ook aangenaam verrast en zelfs een beetje aangedaan om zulk een toeloop van gelovigen mee te maken. De processie werd gevolgd door heel wat gelovigen, waaronder enkele leden van het stadsbestuur en het kerkfabriek, die er aan hielden om het ganse traject mee te lopen. Het was een ware intrede van Christus in Jeruzalem (of in dit geval in Tienen). Aansluitend was er dan in een bomvolle kerk de eucharistieviering opgeluisterd door het Sint-Germanuskoor. Achteraf kon ieder die het wilde nog palmtakjes en een apostelbroodje mee nemen. 
Michel Vanwinckel.

Diaken Jan had een mooie presentatie gemaakt met afbeeldingen van glasramen en schilderijen van de kruisweg uit de Sint-Germanuskerk. Er waren stoelen gezet in het koorgedeelte en een scherm en beamer. Samen met de beelden, de gelezen commentaar, de muziek en samenzang en het gedempte licht werd het een zeer stemmige Kruisweg viering. Dit is zeker voor herhaling vatbaar.
Met dank aan allen die hieraan hebben meegewerkt.

Na de Paasweek past een woord van dank.
De kerkvloer was grondig gepoetst en meubilair en beelden werden ontstoft, het altaarlinnen gewassen en het altaar versierd met bloemen.
Leden van Samana en sympatizanten waren de eersten die konden verwijlen in deze ruimte die aanzet tot gebed. Na de dienst van Witte Donderdag togen de leden naar het ontmoetingscentrum, dat ook op zijn paasbest was gebracht. Omdat er nieuwe leden aangesloten waren, werd iedereen voorgesteld. Na een maaltijd met broodjes en koffie kreeg iedereen een geschenkje mee.
In de Paaswake en -Eucharistie bleven de eerste vier rijen leeg, maar voor het overige was de kerk goed gevuld. Het koor bracht liederen die bij de lezingen aansloten, en de gelovigen konden aandachtig meebidden. Het Paasfeest is telkens het hoogtepunt van het jaar.
Of: hoe een kleine parochie door goede wil en samenwerking groot kan zijn.

Als je te horen krijgt dat een suikertante in Amerika je een miljoen dollar schenkt, ben je waarschijnlijk heel blij. Waarschijnlijk ga je die suikertante bezoeken, er kennis mee maken en hoogst waarschijnlijk zul je anders gaan leven. 

Als Christen krijgen wij ook een geschenk, het kostbaarste dat er is: leven en zelfs eeuwig leven. Veertig dagen voor Pasen hebben we onze relatie met God kunnen verdiepen door te bidden en te vasten. Met Pasen vieren we de Verrijzenis van onze Heer Jezus Christus. ’t Is een enorm geschenk. Door het lijden en sterven van Jezus, maar vooral door Zijn opstaan uit de dood, heeft God ons verlost. Ons leven hier en nu krijgt er ook zin door. Want door het doopsel zijn we familie van de Heer en dat geeft ons recht op de grootste erfenis die we ooit kunnen krijgen. We krijgen van God het eeuwig leven. Dat is niet vanzelfsprekend, want wij mensen leven niet automatisch in vriendschap met God. We kennen God niet goed, we bezoeken God niet altijd daar waar Hij Zich laat vinden en we gaan niet altijd anders leven. 

Gelukkig is God ons te hulp gekomen. Vanaf het allereerste begin heeft God beloofd een Verlosser te sturen. Dat lezen we in het Oude Testament. Eeuwenlang hebben mensen uitgezien naar die Verlosser. In Zijn leven heeft Jezus meer dan driehonderd profetieën vervuld waarvan negenentwintig op één dag: de dag dat Hij stierf. Als we naar Jezus kijken dan zien we dat God enorm veel voor ons over heeft. 

Soms zeggen mensen: “Ik heb het geloof niet nodig. Ik ben gelukkig, ik leef goed, ik doe niets verkeerd en ik probeer aardig en lief te zijn voor iedereen.” Om te kunnen begrijpen waarom Jezus Christus voor ons gestorven is, moeten we eerst kijken naar het grootste probleem waar ieder mens mee te maken heeft. Als we eerlijk zijn, moeten we toegeven dat we soms dingen doen waarvan we weten dat ze verkeerd zijn. In onze daden en in onze gedachten, vooral in onze gedachten, schieten we tekort. We blijven vaak onder de maat. De grondoorzaak is een gekwetste relatie met God die Liefde is. Onze Heer heeft zich gegeven om ons te verlossen, om de liefdesrelatie met God te herstellen. Dat kon Hij omdat Hij God is. Daarom kunnen we nooit dankbaar genoeg zijn. De Heer heeft ons met Zijn Vader verzoend én Hij geeft ons ook de kracht om in vrede en liefde met elkaar verbonden te leven. 

Ik nodig je uit om – als je kunt – regelmatig, misschien wekelijks, naar de Kerk te komen. Dan kom je in contact met de Verrezen Heer. Dan kun je de kracht van Zijn liefde ontvangen. Pasen is deelhebben aan een beweging uit de dood naar het leven. Christenen van alle tijden hebben zich daaraan vastgehouden, zelfs in de meest doodse situaties. Pasen in dan wel 2000 jaar geleden gebeurd, maar het gebeurt ook nu nog, iedere dag, als wij ons laten raken door de Verrezen, levende Heer. We mogen met Christus opstaan, verrijzen uit doodse situaties. En straks erven we, niet van onze suikertante in Amerika, maar van de Heer zelf, over de dood heen het eeuwig leven. ’t Is een leven dat hier begint en eeuwig duurt. Dat is onze erfenis. Moge Pasen ons verenigen met elkaar en met de Heer, dan is het een “Zalig Pasen.”

Pastor Karel Loodts

Naar jaarlijkse traditie en zoals opgenomen in het Broederschap van Hamelinks Vissenaken, werd op de zondag na de feestdag van Sint Hymelinus, die valt op 10 maart, een viering te zijner ere opgedragen. Daarna stapten de gelovigen in processie naar de bron met kapel, die door leden van het Broederschap met groen en bloemen getooid werd. Ter plaatse werden zij, na een gebed en het zingen van het Hymelinuslied, met wijwater uit de bron besprenkeld, konden ze de relikwie eren en ontvingen allen een gewijd broodje. Leden van het Broederschap hadden bij het verlaten van het bosje gezorgd voor een versnapering nl. soep, appelsap en het plaatselijk gebrouwen biertje Hymelijn. De weergoden waren ons gunstig gezind; er was zelfs een melkzonnetje te bespeuren. Het beeld en schrijn van Sint Hymelinus zijn altijd te bewonderen in de kerk van St.-Maarten te Vissenaken en er wordt door de gelovigen menig kaarsje voor hem aangestoken.

Met Palmzondag krijgen we een trailer te zien van wat er in de Goede Week gaat gebeuren. Als we naar de figuranten kijken zien we een dwarsdoorsnede van de mensheid. De leerlingen van Jezus vallen als het erop aan komt in de Hof van Olijven in slaap; van je vrienden moet je ‘t hebben. Judas die in de duisternis rond sluipt met zijn moeilijk te begrijpen daad van verraad; hij verraadt Jezus met een kus. Petrus met zijn groot én klein hart; hij had lef genoeg om de soldaten die Jezus kwamen arresteren aan te vallen, maar daarna zo laf dat hij op de vragen van een dienstmeisje ontkende Jezus te kennen: “Ik ken die Mens niet”. We zien de priesters van de Hoge Raad die Jezus ondervragen; de waarheid blijft voor hen verborgen omdat ze vastgeroest zitten in hun eigen gelijk; ze willen niet erkennen dat Jezus de Zoon van God is. We zien Pilatus die de waarheid over Jezus negeert omdat het niet goed uitkomt voor zijn carrière. We zien bange apostelen en op het eind zien we ze niet meer, gevlucht. En de moordenaar Barabbas, zijn naam betekent ‘zoon van de vader’, maar de echte ‘Zoon van de Vader’ is Jezus: Zoon van God de Vader. Hij kan leven geven en alles nieuw maken. We zien Simon van Cyrene die gedwongen wordt om het Kruis van Jezus te helpen dragen; in het begin doet hij dat met veel tegenzin, maar gaande de weg leert Simon Jezus kennen. Als alle mensen maar eens de moeite zouden doen om Jezus te leren kennen… We zien soldaten die alleen maar hun ‘plicht’ doen, niet nadenken, gewoon met de kudde meelopen, dat is het gemakkelijkst. We zien de ‘Vrienden van Jezus’, we kunnen ze beter ‘Vrienden van de Nacht’ noemen; Jozef van Arimathea en Nicodemus vinden Jezus sympathiek en zijn eerlijk geïnteresseerd in Hem, maar omdat ze moeilijkheden verwachten blijven ze liever op de achtergrond. Ze willen wel aan de kant van Jezus staan, maar ze zijn bang voor de gevolgen en steken hun hoofd niet boven het maaiveld uit, bang het te verliezen. Tja, in een omgeving waar de waarheid over Jezus niet populair is, is het gevaarlijk om aan de kant van Jezus te staan. Dat was toen zo, dat is nu nog zo. Onze tijd lijkt zoveel op die tijd. Deze en andere mensen ontmoeten we op de weg van de Hof van Olijven (Getsemane) naar de Kruisberg (Golgotha).

Ondanks de duisternis rond Jezus zien we ook een lichtstraal. We zien gelovige vrouwen. In hen overwint de liefde voor Jezus. Liefde overwint angst. Liefde geeft kracht aan menselijke zwakheid en maakt mensen onwankelbaar trouw, ook in donkere angstige tijden. De grootste Ster die schijnt is Maria. In haar litanie wordt ze ‘Stella Maris’ genoemd, de ‘Ster van de Zee’. Als de golven rijzen, hoger, hoger dreigen, dan is Maria daar als een veilige Ster, een lichtbaken in de nacht. Maria verbindt Haar leven met het leven van Jezus om onze verlossing te bekomen en de vernieuwing van de wereld tot stand te brengen. Zij staat onder het Kruis, ze ligt niet, ze zit niet, ze staat. Johannes, de jongste apostel, staat daar ook. Hun liefde is groot genoeg om bij Jezus te blijven en niet om te vallen. Waarschijnlijk heeft Johannes naar Maria geluisterd, Haar gevolgd tot onder het Kruis, bij Jezus. Als Johannes niet bij Maria gebleven was, was hij waarschijnlijk zoals de andere apostelen ook gevlucht. 

En wij? Waar staan wij? Maria is onze Hemelse Moeder. Zoals Johannes wil Zij ook ons bij de hand houden, dicht bij Haar Zoon. Als een Moeder weet Maria dat we verlangen naar waarheid, vrede, liefde, naar wat zuiver is en niet misleidt. De Kerk is ook een Moeder. Ze roept ons op om Jezus, Zoon van God en van Maria, te leren kennen. Jezus zag de schoonheid in alle dingen. Hij zoekt in ieder mens naar het goede, hoe klein en verborgen het ook is, om het kwade te kunnen vergeven. Daarom: zoek Hem, aanbid Hem, dank Hem, houd Hem vast. Want Hij spreekt goede woorden, woorden van God, woorden die bestemd zijn voor iedereen en voor elke tijd. Dat is wat we nodig hebben in de wereld van vandaag. Laten wij Maria eren zodat Zij ons kan helpen en dan zullen wij niet omvallen wat er ook gebeurt. Maria neemt ons allen op als Haar kinderen, Ze wil ons begeleiden door het leven en beschermen tegen allerlei gevaren. Laten wij onze vreugde, ons leed en onze mislukkingen bij Maria brengen. Zij helpt ons naar Jezus te gaan en Hij begrijpt ons, vergeeft ons, Hij heeft ons lief en vraagt ons Zijn liefde in deze wereld te brengen om de wereld beter te maken en zelfs te vernieuwen.
Pastor Karel Loodts

In het Evangelie staat een zin: “Zij joegen Jezus de stad uit” (Lc.4,29). Later zal dat nog eens gebeuren, uit Jeruzalem, om Hem te kruisigen. En in onze tijd? Uit openbare gebouwen bijvoorbeeld worden kruisbeelden verwijderd omdat we ‘tolerant’ willen zijn. God wordt meer en meer verbannen uit onze samenleving, misschien zelfs uit ons eigen leven. “Ze joegen Jezus de stad uit” en het gebeurt vaak zonder het ten volle te beseffen. Maar wat zijn de gevolgen? Hoe zal die stad zonder God eruit zien? Wat is het fundament van onze samenleving? Kan een mens ‘in zichzelf’ een houvast vinden? Is de mens de maat van de dingen? Is het niet zo dat de mens met Jezus Christus uit te drijven zijn Wegwijzer weggooit? Ik geloof dat zonder de Heer de mens de goede oriëntatie verliest. Sterker nog: God aan de rand drijven, is mensen aan de rand van de wanhoop brengen. Het kan een tijdje goed gaan, maar leven zonder God maakt het leven kil, de harten leeg, en richt de blik op de materie die nooit vervullen kan. Iedere volle maag is na een tijdje weer leeg. Leven zonder God opent deuren naar wanorde en kwaad.

In het Evangelie zien we dat als de woedende menigte Jezus probeert te isoleren en zelfs met geweld probeert te elimineren door hem over de rand van een steile berg te gooien. En dan staat daar een zin waar ik koud van word: “Jezus ging midden tussen hen door en vertrok” (Lc.4,30). Wat erg! Maar… wij kunnen Hem volgen, als we willen. Want als we met Hem meegaan leidt Hij ons op de goede weg. God zij dank komt Hij regelmatig voorbij. De Heer zegt elke keer: “Kom, volg Mij”. Daarom, laten wij de Heer volgen. Wie Hem volgt, kiest de weg naar een betere wereld en het Beloofde Land. De gloed van Zijn aanwezigheid brengt bevrijding en genezing tot in het diepst van uw hart.
Karel Loodts, pastor

In het Evangelie horen we dat Jezus in die tijd een blinde geneest die blind was vanaf zijn geboorte. De blinde ziet Jezus niet. Natuurlijk niet, hij is blind. ‘In die tijd’ maar ook ‘in deze tijd’ geneest Hij blinden. De Heer kent ons, ziet ons. Heb je al eens gevoeld dat iemand naar je kijkt? Soms voel je dat en dan kijk je achterom. Maar als Jezus kijkt voelen vele mensen dat niet. Spijtig eigenlijk, want het is een blik van liefde. Vele mensen, ook al zijn ze gedoopt, zijn gevoelloos geworden voor de liefdevolle blik van Jezus Christus. Ze zijn familie van die blinde uit het Evangelie. Toch is iedereen uitgenodigd om naar Hem te kijken. 

Ik denk dan aan Bernadette in Lourdes. Bernadette mocht in 1858 Maria zien. Maria zei tegen Bernadette: “Ga u wassen aan de bron!” Maar er was geen bron. Maria wees een plaats aan op de grond en Bernadette begon te graven. Even later borrelde er water, slijk. Bernadette smeerde dat op haar gezicht. Het volk dat er rond stond lachte: “Dat kind is zot geworden”. Maar toen begon de bron te stromen, elke dag duizenden liters. En de bron stroomt nog steeds, zoveel jaar later. Leuk detail, het eerste wonder dat in Lourdes gebeurde was de genezing van een blinde. Die blinde staat model voor alle andere blinden die met slijk in hun ogen, met ongeloof in hun hart, rondlopen. Velen weten niet eens dat ze blind zijn en genezing nodig hebben om God te zien. 

De blinde uit het Evangelie kon weer zien, hij was genezen. Maar om te zien wie Jezus echt is, is méér nodig dat een paar goede ogen. Jezus echt ‘zien’, komt van binnenuit, uit het hart, de plaats van de liefde. Overgave aan Hem, Hem beminnen, geloof in Hem… het geeft een nieuw zicht op het leven, het verandert het leven ten goede. 

Waar vinden wij de Heer Jezus Christus? In gebed, ja, in de sacramenten, ja, vooral als we het altaar naderen en als we ter Communie gaan en ons zo voorbereiden op Pasen om Zijn Verrijzenis uit de dood te vieren. Geloof! Bid tot Maria dat Zij uw ogen en hart helpt te openen voor God, maar ook voor elkaar! Als je met Christelijk geloof ziet naar medemensen en naar de wereld, dan zie je toch echt méér dan er te zien is.
Pastoor Karel Loodts

Bij de start van de veertigdagentijd werden we uitgenodigd om deel te nemen aan de aswoensdagviering met asoplegging. Deze viering werd bijgewoond door heel wat gelovigen. Ook vele jongeren waren aanwezig op deze viering bij het begin van de vasten. Het was dan ook een heel intense viering met ook aandacht voor ons gebed voor vrede. Deze dienst werd opgeluisterd door het Germanuskoor, zij brachten de gelovigen door hun mooie zang in de juiste stemming. Iedere gelovige die het wou werd getekend met het askruisje. Er is een vastenkalender ter beschikking om dagelijks een leidraad, een bezinningstekst ter beschikking te hebben om deze veertigdagentijd zinvol en in gebed te kunnen beleven. Na de viering kon men zo een vastenkalender mee naar huis nemen.
 

- zaterdag 11 maart 2023 Bezinningsdag in PC Kabbeek
- woensdag 15 maart 2023 om 19.00 u. Zoneploeg in PC Kabbeek
- donderdag 16 maart 2023 repetitie koor St. Germanus om 19.30 u. 

God houdt oneindig veel van je en Hij nodigt je uit om je te bekeren en ook boete te doen. Het woord ‘bekeren’ kun je nog wel uitleggen: je omkeren, terugkeren naar God, naar de medemensen, naar het mooie plan dat God met je heeft. Maar hoe leg je het woord ‘boete’ uit? 

Ik verwijs hiervoor naar de visserij. Daar worden netten ‘geboet’. Wie ooit in een vissersdorpje is geweest kan daar zien dat vissers hun gescheurde netten herstellen, zeewier uit de netten spoelen, gaten in de netten dichtmaken, en als netten in de war zijn ze uit elkaar halen. Dat mogen wij in deze Veertigdaagse Vastentijd ook doen. Christenen zijn eigenlijk ook vissers die samen met de Heer Jezus samenwerken om Gods plan te ontdekken en tot ontplooiing brengen in hun leven. Maar dikwijls zitten er knoopjes in het net van ons leven, soms zitten er gaten in ons leven of is het levensnet gescheurd; soms zit er ook een hele hoop overtollige ballast in ons levensnet. Deze jaarlijkse veertigdagentijd, deze tijd van boete, nodigt ons uit om samen met de Heer Jezus naar ons leven te kijken. Hoe ga ik met medemensen om? Bid ik voldoende tot God? Zondig ik? Zonde kun je vergelijken met een gat in je leven: er had iets moeten zitten, maar het is weg. Waar moet ik mijn levensnet herstellen? Laat mijn levensnet veel goede dingen ontsnappen? Waar leef ik of vis ik niet volgens Gods plan? Als je zo naar het woord ‘boete’ kijkt, kun je het een beetje begrijpen. 

Een ander voorbeeld: het gebeurt wel eens dat een computer niet meer doet wat hij moet doen, dat hij blokkeert en blijft vasthangen. Altijd vervelend. Op sommige computers komt dan een mededeling ‘Reboot your system’. Dan moet je de computer opnieuw opstarten en zo een nieuw begin maken. Dat is ook een mooie uitleg voor het woord boeten. Start je leven opnieuw op met Jezus Christus zodat je terugkeert naar God, naar de medemensen, naar het mooie plan dat God met je heeft. 

In de jaarlijkse Veertigdaagse Vastentijd, de boetetijd van de Kerk, mogen we naar ons leven/levensnet kijken. Dit doen we bijzonder in de Boeteviering, op dinsdag 28 maart om 19 u. in de kerk van Sint Germanus. Zorg dat je tegen Pasen weer een stevig net hebt, oftewel een goed hart, om Hem te ontmoeten die voor jou persoonlijk aan het Kruis gestorven is en weer is opgestaan en Leeft.
Pastor Karel Loodts

Sint Jozef is de vader (pleegvader) van Gods Zoon Jezus. We weten niet zoveel over Jozef. Zullen we een andere heilige tot voorbeeld nemen, iemand die veel gezegd en geschreven heeft? Neen! Van Thérèse van Lisieux – die niet zoveel geschreven heeft en in een klooster leefde – heeft de Kerk gezegd dat ze kerklerares is. Zou Jozef dan geen grote Heilige zijn? Jazeker! Kijk naar de dag en de nacht, wat heb je het liefst? Tijdens de dag is het licht, je kunt ver zien, je loopt nergens tegenaan. De nacht is donker... tot je ogen aangepast zijn. Dan zie je de sterren en het oneindige heelal. Het lijkt duister rond Jozef, maar als je goed kijkt zie je iets prachtigs. 

Het begon eenvoudig: Gods Zoon Jezus en Maria beschermen. Jozef werkte mee aan het grootste mysterie, maar het bleef verborgen voor de wereld. Net zoals ieder mens werd Jozef op de proef gesteld: Maria was zwanger, overschaduwd door de Heilige Geest en toen Jozef het te weten kwam dacht hij erover om van haar te scheiden. Wat een beproeving! Hij moet zeker tot God gebeden hebben, onder tranen misschien, zuchtend, smekend. Wat moest hij doen? Vermoedde hij dat God aan het werk was? Voelde hij zich niet waardig om in het gezelschap van Maria en de Messias te blijven? Zijn hart brak, want hij had Maria lief. Bijzonder is dat Jozef niet klaagt of boos is. “Terwijl hij dit overwoog, verscheen hem in een droom een Engel van de Heer die tot hem sprak: (…) Wees niet bang Maria, uw vrouw, tot u te nemen: het Kind in haar schoot is van de Heilige Geest (…) Ge moet Hem Jezus noemen.” Jozef geeft de naam ‘Jezus’ aan Gods Zoon en dat is (in het Evangelie) alles wat Jozef gezegd heeft. Maar daarmee heeft hij alles gezegd. ‘Jezus’ is de Naam die alles verlicht, het ‘Woord’ waar mensen van kunnen leven tot het einde der tijden. Wij mogen met Jozef herhalen: “Jezus, ik hou van U, ik vertrouw op U, help me.” Of: “Sint Jozef, help me op Jezus te vertrouwen.” 

Bepaalde mensen zagen Maria een paar keer en heel hun leven veranderde, bijvoorbeeld Bernadette van Lourdes (1858). Jozef was minstens dertig jaar met Maria én Jezus verbonden! Door de dagelijks omgang met Hen groeide Jozef in geloof, hoop en liefde. Ondertussen zag de timmerman Jozef hoe Jezus – God zelf – hem hielp met houthakken, schaven, zagen, houtkrullen opruimen, de vloer vegen en zoveel meer. In die dertig jaar deed Jezus maar één ding: Jozef gehoorzamen. We mogen geloven dat Jezus nog steeds naar Jozef luistert. Op de Laatste Dag zal Jezus zeggen: “Ik had honger en gij hebt Mij te eten gegeven; Ik had dorst en gij hebt Mij te drinken gegeven; Ik was vreemdeling en gij hebt Mij gastvrij opgenomen.” De meeste mensen hebben Jezus niet letterlijk gevoed, opgenomen of gekleed. Jozef wel. 

Jozef gedroeg zich als vader en was niet bang in Jezus’ nabijheid en hij bleef trouw aan de zending die hij van de Hemel had gekregen. En wij? Blijven wij trouw aan ons doopsel en aan de zending die we van de Heer gekregen hebben? Kortom, vraag Sint Jozef je te helpen om met Jezus en Maria verbonden te leven, een heel leven lang tot in het eeuwig leven.

Pastoor Karel Loodts

Astronauten beschrijven vanuit hun ruimtecapsule de aarde als een prachtige blauwe planeet. Die astronauten kijken door het raamke en zien van ver dat onze aarde er heel mooi uitziet. Maar de aarde is ver van mooi en… dat is aan de mens te danken. Mensen maken er regelmatig een knoeiboel van: men verkwist, bevuilt en bezoedelt, en ondertussen is er ruzie, haat, geweld en oorlog. Mensen zijn zo bezig met zichzelf en met de dagelijkse jacht, dat men amper beseft dat men bezig is de aarde en zichzelf te vernietigen. Ik overdrijf misschien een beetje, maar toch…

De sfeer en de geest van onze tijd is: lopen, vliegen en werken om aardse goederen te verzamelen. En als we die hebben, dan lopen we weer en maken ons druk om wat we hebben te vermeerderen en te verdedigen. Ondertussen hebben we geen tijd om aan God te denken en tot Hem te bidden en zo wordt al ons drukke gedoe niet onder Gods zegen geplaatst. Ik overdrijf misschien een beetje, maar toch…

Als God niet meer mag meedoen zijn er mensen die in zeven sloten tegelijk lopen. Ze lopen op dwaalwegen ten koste van zichzelf, ten koste van hun naasten, soms ten koste van hun allernaasten. Dwaalwegen of afgoden zijn er vele en worden met grote ijver gezocht en aanbeden. Denk maar aan de afgoden van geld, macht, egoïsme, genotzucht en hebzucht. In de tijd van de Romeinen zei men: “Geef het volk ‘brood en spelen’ want dan blijft het volk rustig”. ‘Brood en spelen’ gaan dikwijls ten koste van anderen. Ik overdrijf misschien een beetje, maar toch… 

In de vastentijd mogen we beseffen dat een mens niet van brood alleen leeft, maar van ieder woord dat God tot ons spreekt. Om dichter tot elkaar te komen is het ook nodig om steeds meer van de afgoden los te komen. In de veertigdaagse vastentijd klinken de woorden van Jezus: “De tijd is vervuld en het Rijk Gods is nabij; bekeert u en gelooft in de Blijde Boodschap”. Gods Rijk is vrede, liefde, goedheid, solidariteit, ook aandacht voor de schepping van de Schepper. Om de vastentijd goed te beleven vraagt de Heer Jezus Christus om ons tot Hem te keren, te bekeren, om te keren en in Hem te geloven en Zijn Blijde Boodschap aan te nemen. De veertigdaagse vastentijd die we beginnen is daar de meest geschikte tijd voor. Een mens wordt daar echt niet armer van, alleen maar rijker van binnen. Ik overdrijf niet. 
Pastor Karel Loodts

Volgende week woensdag is het Aswoensdag en dan begint de Vastentijd van veertig dagen, oftewel de Veertigdagentijd. Met Aswoensdag kunnen we het askruisje ontvangen en begint de lange mars van veertig dagen op weg naar het Paasfeest. De as waarmee wij getekend worden, herinnert ons dat het leven een weg van vergankelijkheid is. Want wat blijft er van een mens over? Wat blijft er over van de kracht en de schoonheid, van de successen en het aanzien? Als je het uitstrooien van de as van een dierbare al eens hebt meegemaakt, dan voel je dat je oog in oog staat met de nietigheid van het mensenleven. Daarom is het goed dat wij op Aswoensdag daaraan herinnerd worden: “Gedenk mens, dat gij stof zijt en tot stof zult wederkeren”. Is dat pessimistisch? Neen. Als we ons bewust worden van onze vergankelijkheid, is dat voor een Christen een startpunt en een startsein voor een nieuw begin. We kijken met andere ogen naar de dingen. Hoe ga je om met de dingen van deze aarde, met de grondstoffen, met de natuur? Hoe ga je om met het leven dat voorbijgaat? Want we zijn vergankelijk, dat is onontkoombaar. Maar Aswoensdag betekent ook: het vergankelijke zal bekleed worden met onvergankelijkheid. Wat sterfelijk is zal bekleed worden met onsterfelijkheid. Dat is ons Christelijk geloof. Aswoensdag is het sein voor een nieuwe start op onze levenstocht – dóór de dood en vergankelijkheid heen – naar de Verrijzenis en de ontmoeting met God als bron van onvergankelijk leven. 

We laten ons tekenen met het Askruisje. We mogen bij het bedenken dat wij stof zijn en tot stof zullen wederkeren ook bedenken: “Mens, bedenk dat gij door God bemind wordt en eeuwig door God bemind wordt”. God roept ons tijdens dit aardse leven op om Hem te volgen. De Heer Jezus Christus zegt tot ieder van ons: “Keer je tot Mij” en “Volg Mij.” Wij mogen onze levensroute plannen aan de hand van Jezus Christus. Hij is de Weg, de Waarheid en het Leven en als wij vertrouwvol met Hem meegaan, dan zal Zijn liefde de garantie zijn voor een eeuwige toekomst; dan krijgen wij straks leven in overvloed. 

Leven in overvloed begint hier al, in dit leven. Daarom is het voor ieder van ons belangrijk om positief en actief te worden in deze periode van veertig dagen. We bereiden ons voor op het komende Paasfeest en – we kijken verder – het eeuwig leven bij God die onze toekomst is. Daarom nodigt deze tijd ons uit tot een nieuwe toeleg op het gebed, tot een bewuster ontvangen van de Sacramenten en tot naastenliefde. We kunnen concrete daden stellen: een beetje soberder leven, onze bijdrage aan de Vastenactie, aandacht voor mensen in onze omgeving die hulp nodig hebben of wachten op een bezoekje of een vriendelijk woord. Bij dit alles gaat het er wel om dit te doen zonder bijbedoelingen, met bescheidenheid, voor het oog van God en niet voor het oog van mensen. Wij moeten niet proberen om onszelf te verheffen en proberen op te vallen bij de mensen. Jezus zegt: “Zo’n mensen hebben hun beloning al ontvangen: aanzien en bewondering van de mensen.” 

Met Aswoensdag gaan wij een gezegende tijd in. ’t Is zoals bij de geboorte van een kind. Als alles goed verloopt blijft een baby veertig weken (negen maanden) in de schoot van de moeder, vóór de geboorte. Wij gaan met Aswoensdag de Veertigdaagse Vastentijd binnen om hérboren te worden, om op te staan uit de zonde, om dienstbaar te zijn, om God en onze naasten lief te hebben, om daden van bekering te stellen, om vruchten te dragen waar wij en velen wél bij varen. Een tip: 
. Zij heeft Jezus negen maanden gedragen en bracht Hem ‘ter wereld’. Als wij in ons leven Maria betrekken, dan draagt Zij ons in dit leven en brengt ons ‘ter Hemel’.

Pastor Karel Loodts

We hebben in onze Westerse samenleving heel veel. We hebben geweldige scholen, goede gezondheidszorg, informatie uit alle hoeken van de wereld, als je werkt verdien je geld en je hoeft niet te werken tot je vijfennegentig bent, je bent vrij om te gaan en staan waar je wilt, er is vrijheid van meningsuiting (tenminste, dat denken we). Zelfs als je uit de materialistische boot valt zijn er maatschappelijke instellingen als vangnet (de gaten worden wel steeds groter, waar ‘Mensen in Nood’ en ‘Bezorgd Om Mensen’ iets aan proberen te doen). Eigenlijk hoeft niemand honger of groot gebrek te lijden. 

Maar… in ons snelvarend Westen voelen velen zich opgejaagd, onder druk staan, moe, eenzaam, leeg. Naast allerlei lichamelijke en materiële zaken, heeft ons hartje nog iets anders nodig. Wat alle mensen gemeen hebben is het verlangen naar vriendschap. Arbeider, student(e), zakenvrouw, pastoor, religieus, politicus of misdadiger: ze zoeken het soms op de vreemdste plaatsen, maar allemaal verlangen ze naar echte vriendschap. 

Echte vriendschap is als een prachtige parel: zeldzaam. Want vriendschap vraagt een bewuste keuze, trouw, tijd, geduld, en zo groeit het vertrouwen. Eigenlijk is vriendschap één van de vele mysteries van het leven. Vriendschap maakt het leven zinvol en schenkt vreugde. Vriendschap motiveert je en verruimt je horizon. Een goede vriend of vriendin geeft je nieuwe inzichten in het leven. In de gesprekken voel je dat je gewaardeerd wordt en belangrijk bent. Je leert praten en delen met elkaar. Daarom is het belangrijk dat een kind een vriend of vriendin heeft. Bij een echte vriend(in) voel je je veilig en je weet dat je niet gekwetst wordt. 

Je kunt vier niveaus van vriendschap onderscheiden. Ten eerste: Kennissen. Dat zijn mensen waar je ‘hallo’ of  ‘goede morgen’ tegen zegt als je elkaar tegenkomt. Het zijn mensen die ooit een vriend(in) zouden kunnen worden. Ieder mens heeft veel ‘kennissen’, ze veranderen gemakkelijk, bij het veranderen van school, werk of woonplaats. De tweede soort: Gelegenheidsvrienden. Dat zijn mensen waarbij je je op je gemak voelt en je deelt met hen bepaalde interesses. Je komt ze tegen op je levensweg en ze lopen een tijd met je mee. De derde soort: Nabije Vrienden. Dat zijn mensen waar je met plezier veel tijd en energie aan besteedt. Het gebeurt dat je iemand ontmoet en denkt “het klikt”. De nabije vrienden komen voort uit gelegenheidsvrienden waarbij je je gewoon goed bij voelt. Deze mensen wil je écht kennen. En als het wederzijds is, dan schenk je elkaar steeds meer vertrouwen. Dan kan een diepe vriendschap groeien. Zo komen we bij de vierde soort: Diepe Vriendschap. Het zijn ‘vrienden voor het leven’. Dit soort vriendschap komt niet dikwijls voor. Als je zo vijf vrienden hebt in één mensenleven, dan ben je rijk, schatrijk! Zo’n echte vriend(in) ken je al heel lang. Meestal komen ze voort uit kennissen en groeien ze van gelegenheidsvriend(in) naar een nabije vriend(in). Zo’n vriendschap is een langzaam proces, je ontvouwt je meer en meer voor de ander. Zo iemand kent je sterktes en ook je zwaktes. Hij/zij kent je verleden, je toekomstplannen, je levensfilosofie. Je durft dingen te zeggen die je tegen een ander niet zegt. Je hoeft je niet beter voor te doen dan je bent, want hij/zij kent je door en door en… aanvaardt je. Het is een vriendschap die kan zwijgen en, wat er ook gebeurt, hij/zij ís er. Eigenlijk, vóór je trouwt zou je elkaar eerst als goede vriend(in) moeten leren kennen. Daarna pas kun je de ander nóg beter leren kennen. In een goed huwelijk zijn man en vrouw allereerst goede vrienden van elkaar. 

Al deze positieve eigenschappen zijn zeker ook van toepassing op God. Deze Grote Vriend heeft aan je Zijn eigen Zoon gegeven. Jezus Christus had ook vrienden, zijn apostelen. Deze ‘vrienden voor het leven’ beleefden samen met Jezus alle gebeurtenissen. Ze trokken met Hem mee door Palestina, ze waren erbij toen Jezus op Witte Donderdag ‘het Brood brak’ en zei “Blijft dit doen om Mij te gedenken”. Ze waren bij Jezus’ beproeving in de Hof van Olijven, ook al vielen ze in slaap… Onder aan het Kruis was er nog maar één vriend die bij Maria gebleven was, de rest was helemaal overstuur en bang weggevlucht. Gelukkig dat Maria er was, anders was Johannes waarschijnlijk ook gevlucht. Toen Jezus aan het Kruis hing zei Hij: “Ik heb dorst”. Daarna waren ze op één na, allemaal weer samen, biddend en hopend op een groot Wonder. En dat gebeurde ook toen Jezus opstond uit de dood. Met Pinksteren werden ze allemaal eropuit gestuurd om als ‘vriend van Jezus’ andere mensen te zoeken die Jezus’ ‘vrienden voor het leven’ wilden worden. Want onze God heeft dorst, dorst naar jouw vriendschap. 

Als priester in de zone Tienen is het mijn taak om te verwijzen naar de Grootste Vriend van mensen: Gods Zoon Jezus Christus. Vaak lopen mensen gekwetst rond omdat ze niet meer weten dat ze geschapen zijn naar het beeld en de gelijkenis met God. Het menselijke hart vindt vreugde en rust wanneer de Heer erin aanwezig mag zijn. In de vriendschap met Hem vinden wij onze levensvreugde. Want wat Diepe Vriendschap is zien wij in de Drie-ene God: Vader, Zoon en Heilige Geest. De vriendschap tussen mensen is een afspiegeling van deze innige Vriendschap. 

Voor Christenen komt de vriendschap met Jezus Christus op de eerste plaats. Verbonden met Hem zorgt Hij ervoor dat menselijke vriendschap steeds weer gevoed wordt en niet ontspoort of uit de bocht vliegt. Trouwens, als je ‘vriend(in) voor het leven’ wegvalt, blijft Zijn Vriendschap als een prachtige parel. Gelovige mensen kunnen ook vriendschap sluiten met Heiligen en Engelen. Zo kun je een relatie opbouwen met je Engelbewaarder of met een Heilige die je inspireert. Maria bijvoorbeeld. Zij zorgt ervoor dat – wat er ook gebeurt – je met Jezus verbonden blijft. Je kunt bijvoorbeeld meer gaan lezen over een Heilige die je inspireert, je kan op zijn/haar voorspraak bidden tot God. Het wordt een ‘hemelse’ vriendschap. 

Aardse en hemelse vriendschap geven het leven kleur. Ik wens je minstens één trouwe vriend(in), die je steunt in goede en kwade dagen, in ziekte en gezondheid, alle dagen van jouw leven. Onvoorwaardelijke vriendschap, vrienden voor het leven, arm in arm door het leven. Trouwens, weet je wat er mooier is dan een jong koppel arm in arm? Het antwoord is: datzelfde koppel vijftig jaar later, arm in arm. 
Pastoor Karel Loodts

Beste mensen,

We ervaren allemaal, vroeg of laat, dat de wereld rondom ons verandert: soms te traag maar veelal te snel. We proberen dat wel te managen … daarmee om te gaan … maar eenvoudig is dat niet.
Vorig jaar werd nog maar eens pijnlijk duidelijk dat we nauwelijks greep hebben op de gebeurtenissen. Het heengaan van onze betreurde pastoor Joris was een schok en tevens luidde dit het einde van een tijdperk in. Wat we zo gewoon waren, was dat plots niet meer. Feitelijk werd onze parochiegemeenschap letterlijk en figuurlijk wakker geschud. Veranderingen drongen zich op, of we het wilden of niet.
De verschillende kerkelijke overheden moesten ingrijpen. Met priester Karel Loodts kregen we een nieuwe voorganger, die in zijn eigen stijl een nieuwe schwung moet brengen in de parochie. De kerkraad moest actie ondernemen in een razendsnel evoluerend kerkenlandschap, dat bovendien niet gespaard bleef van covid-maatregelen en van opgelegde energiebesparingen. 
Vandaag willen wij op passende wijze een stukje geschiedenis afsluiten. Dit doen we door een aantal trouwe medewerkers in de schijnwerpers te plaatsen en onze dankbaarheid en waardering te betuigen voor hun jarenlang engagement in de Tiense parochiegemeenschap.
Allereerst willen wij de ploeg van het Heilig Hart bedanken voor hun onvoorwaardelijke inzet. Sofie, Marina, Jacques en Joan. Zij bleven, ondanks de spanningen die er zeker waren, zich volle 100% inzetten voor hun H. Hartkerk. In hun plaats kan ik me best voorstellen dat dit niet altijd evident was in toch wel ondankbare omstandigheden. Hun volharding en toewijding verdienen dan ook ons grootste respect en waardering.
We nemen ook afscheid van Vianney, de Afrikaanse zon in de kerk van Onze-Lieve-Vrouw ten Poel. Ik leerde Vianney de afgelopen jaren kennen als een bijzonder aimabel man die graag discussieerde over geloof gerelateerde problemen en ook bijzonder leergierig uit de hoek kon komen. Vianney is het levende bewijs van de wereldkerk. Ik heb de grootste bewondering voor zijn inzet in een omgeving die hem niet altijd onvoorwaardelijk accepteerde en met open armen ontving. 
Tenslotte komt ook aan de carrière van Claire als koster een einde. Als ik zeg dat zij een monument was in onze parochie dan overdrijf ik zeker niet. Claire was de regulator in de parochie, de onbetwiste beheerser van de agenda en de onvolprezen sidekick van pastoor Hardiquest. Ik vermoed dat we ons moeilijk kunnen voorstellen wat zijn heengaan voor haar betekende en toch bleef zij zich met meer dan gewone toewijding inzetten voor haar kerk. Claire was veel meer dan koster. Zij was met instemming van de pastoor de mederegisseur van het liturgisch gebeuren in de kerk, kortom zij werd onmisbaar. En toch verlaat Claire eind januari de dekenij op de Veemarkt en zo neemt ze letterlijk afscheid van haar vertrouwde omgeving. Ik weet ook dat men langs alle kanten aan haar mouw trekt om toch maar niet de misdienaars in de steek te laten, om toch maar de boekhouding van de stichting te blijven doen, om toch maar mensen in nood verder te managen … om toch maar….. Claire het betekent dat velen je zullen missen om wat je deed en betekende voor de parochie van Sint-Germanus; en hiervoor kunnen we je niet voldoende bedanken. 
Maar beste parochianen, afscheid nemen betekent niet dat we letterlijk en figuurlijk gaan stilvallen, integendeel. Met plezier en veel verwachting kan de kerkraad meedelen dat zij in de figuur van Mario Ogiers een nieuwe koster heeft aangeworven. Voortaan staat Mario in voor de kostertaken in alle Tiense kerken. Een niet te onderschatten opdracht waarvan ik weet dat hij ze heel graag doet. Wij hopen dat een aantal parochianen zich als vrijwilliger willen engageren om zijn taken te verlichten.
Om dit allemaal te bezegelen biedt de kerkraad aan alle aanwezigen een drankje aan in de kerk.

Om met een gerust geweten door het leven te gaan, raadde de Heilige Bernardus zijn medebroeders aan om regelmatig de volgende vragen te overwegen: waar kom je vandaan? wat is je taak in dit ondermaanse? waar moet je uitkomen? Benedictus zei dat als we deze drie vragen overwegen er vandaag, zoals in het verleden, heiligen opstaan. Bernardus liet dan ook geen moment onbenut om de hele dag zijn werk, zorgen en alledaagse vermoeienissen God aan te bieden, als een voortdurend ‘gebed’. Wij kunnen dat ook doen. Wij mogen zelfs beseffen dat sport, muziek, werk en ontspanning middelen zijn om te groeien in geloof, hoop en liefde. 

Ondertussen mogen wij – Christenen – beseffen dat onze wereld op twee zuilen rust zodat ze niet ten onder draait. De eerste zuil is de Eucharistie waarop een van de polen van de wereld rust; de tweede zuil is de verering van de Heilige Maagd Maria. Toevallig zijn dat twee dingen die Jezus ons gegeven heeft vóór Zijn sterven, als een laatste testament. 

Op de avond voordat Jezus Christus zou sterven ging Hij met zijn apostelen aan tafel. Hij nam brood in zijn handen en sprak een dankgebed uit. Toen deelde Hij het Brood met zijn vrienden en zei: “Neemt en eet hiervan, gij allen, want dit is Mijn Lichaam dat voor u gegeven wordt.” Nadat Hij de beker gezegend had, zei Hij tot Zijn vrienden: “Blijft dit doen om Mij te gedenken.” Toen Jezus een paar uur later aan het Kruis hing heeft Hij aan Zijn Moeder een ander Moederschap gegeven: “Vrouw, ziedaar Uw zoon.” Die zoon was Johannes. Maar ieder van ons is ook die zoon of dochter! 

Die Moeder komt op de tippen van haar tenen naar ons toe. Zo is Ze verschenen in Lourdes, Fatima, Banneux, Medjugorje en andere plaatsen. Maria is bezorgd voor haar kinderen en Zij weet wat er omgaat in ons hoofd en hart. Onze Hemelse Moeder voelt met ons mee, leeft met ons mee, lacht met ons mee als het goed gaat en huilt met ons mee als het slecht gaat. Onze Moeder wil ons leren hoe we met moeilijkheden kunnen omgaan. Bovenal wil die Moeder ons verder doen kijken dan onze neus lang is. Ze helpt ons te kijken naar de diepere dingen des levens. Ze wil ons leren stapjes/stappen zetten in het geloof en in de dienstbaarheid aan elkaar. Zij leert ons om stil te staan bij wat er écht toe doet. Zo wil Maria ons opvoeden in het geloof, de hoop en de liefde (liefde tot medemensen én liefde tot God, dat laatste wordt wel eens vergeten). Maria droomt ook over onze toekomst. Het is een eeuwige oneindige toekomst. 

Wanneer je straks naar de kerk gaat kun je daar aan denken. Beeld je dan in dat je in de Eucharistie samen met Maria onder het Kruis staat. Misschien zul je de Heer dan horen zeggen: “Vrouw, ziedaar Uw zoon, ziedaar Uw dochter.” En misschien zal Maria dan antwoorden: “Ik hoop dat je alles zult doen wat Hij je zeggen zal! Ondertussen bid ik voor je, nu en in het uur van jouw dood.” 
Pastoor Karel Loodts

Ieder mens verlangt naar liefde, vriendschap, vrede, vreugde… Velen verlangen ook naar sport, muziek, werk en ontspanning. Op zich prachtige dingen. Toch lijkt het wel of een mens een bodemloze put is. Men kan die ‘put’ telkens opnieuw en opnieuw en opnieuw met allerlei sensaties, dingen en eisen proberen te vullen. Men kan zelfs verslaafd raken aan geld, genot, gemak, ambities, macht of iets anders… Toch mogen we beseffen dat we een ziel hebben en een Vader in de Hemel. 

Deze Vader-God heeft elke mens geschapen met dat ‘oneindig’ verlangen. Op aarde kan niets dat verlangen vullen. We mogen geloven dat de oneindige God het oneindig verlangen in een mens kan vullen omdat Hij de Bron en Oorsprong is van alle goede dingen. We herinneren ons de woorden die Jezus heeft gezegd: “Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven.” Ofwel was Hij zot, ofwel had/heeft Hij gelijk. Het is te gemakkelijk om Jezus Christus bij de zotten te klasseren. Onze Kerk heeft een geschiedenis van 2000 jaar – met vallen en opstaan – die het tegendeel bewijst. 

We horen wel eens dat de Kerk de eigen tijd – de trein – gemist heeft, dat ze een achterhoedegevecht levert en hardnekkig de klok probeert terug te zetten. Vanuit het standpunt van ‘steeds vooruit, nooit achteruit’ klinkt dat logisch. Maar de Kerk zet geen klok terug of stil of vooruit. De Kerk tikt de eeuwen door, door de tijd, en opent voor iedereen de deur naar God. God is elke tijd (al-tijd) aanwezig. In tijden van grote geloofsbeleving is dat vanzelfsprekend want de gelovige mens leeft dan in een wereld waarin God een plaats heeft. In een tijd die zich losmaakt van God – een tijd zoals de onze – is God de grote Onbekende. Toch blijft God de Bron en Oorsprong van alle dingen en Hij kan en wil het oneindig verlangen van een mens vervullen. 

Daarom is het ‘nu’ belangrijk, want – of je het ervaart of niet – het ‘nu’ is gevuld met Gods Aanwezigheid. Een ander belangrijk moment in een mensenleven is ‘het uur van onze dood’. Als we straks in dat uur zijn blijven er twee vragen over: zullen we elkaar na dit uur nog weerzien? en: heb ik zo geleefd dat het straks mogelijk is om elkaar weer te zien? 

We mogen Maria vragen ons te helpen. Trouwens, in het Weesgegroet bidden we voor die twee belangrijkste momenten in het mensenleven. We vragen aan Maria: “Bid voor ons, nu en in het uur van onze dood.” Ondertussen wandelen we hier en nu in geloof, hoop en liefde door het leven, en in het gelovig vertrouwen dat het uiteindelijk goed komt omdat de Heer er is. 
Pastoor Karel Loodts

Na vakkundige conserveringsbehandeling bevindt de processietoren zich terug op zijn vertrouwde plaats vooraan in de kerk. Het Mariabeeld, met prachtige goudbrokaten mantel, schittert als weleer.

Wegens vakantie van de koster zal de kerk niet open zijn op dinsdag en vrijdag voor een persoonlijk gebed van 30 januari tot en met 26 februari.
 

Je werd negen maanden gedragen in de schoot van moeder. Daar kun je niets van herinneren maar dat was (letterlijk) levensbelangrijk. Daarom kun je dit nu lezen. Nadat je de moederschoot verlaten had werd je opnieuw gedragen. Moeder droeg je op de arm, maanden lang, en na een tijdje begon je, met vallen en opstaan, te stappen. Toch werd je nog jaren gedragen door ouders, familie, leerkrachten, vrienden en mensen die het goed met je voor hadden. Dit was ook levensbelangrijk. Trouwens, alles en iedereen wordt gedragen. Op dit moment, nu je dit leest, word je gedragen door de aarde. Je valt er niet af, maar je wordt vastgehouden. Tegelijk ben je zo vrij als een vogeltje om te gaan en te staan waar je wilt. Het gedragen worden was en is nog steeds levensbelangrijk. We hebben elkaar nodig.

Toch kan het leven wankelen door een ‘aardbeving’. Als mensen iets ergs overkomt geeft dat het gevoel dat alles instort of dreigt in te storten. Trouwens, hoe goed je ook gedragen wordt en of je jong, oud, blank, gekleurd, rijk, arm, christen, niet-christen bent… de dood spaart niemand. Je kunt aan nabestaanden de beste materiële hulp aanbieden, maar het verlies en verdriet is daarmee niet weg. Is er dan nog iets dat je draagt? Ja! Het geloof draagt je ook. Ik denk dan aan Maria, de moeder van Jezus Christus. Zij voelde de grond onder haar voeten trillen en kon niets voor haar Zoon doen toen Hij, slechts 33 jaar oud, stierf aan het Kruis. Toch behield Maria haar geloof. Het geloof hielp haar verder te kijken dan het ‘hier en nu’. Daarom, voel je ook gedragen door het geloof. 

Als pastoor kom ik bij mensen die een dierbare verloren en dan gebeurt het dat men zegt: “Ik kan niet meer in God geloven. Hoe kon God dit laten gebeuren?” Ik zeg dan heel voorzichtig: “Ik geloof dat God er is en we hopen elkaar eens weer te zien.” Vanuit ons geloof weten we dat de dood niet het laatste woord heeft. Jezus is opgestaan uit de dood. Hij leeft, nog steeds! Daarom word je als gedoopte en gelovige ook gedragen door Jezus Christus. Door het doopsel leeft de Heer in je, je bent een tempel van de Heilige Geest. Hij draagt je en de Heer heeft het beste met je voor. Hoe moeilijk het soms ook is om in jezelf een Christus-drager te herkennen, je bent het wel. Dankzij dit jarenlang ‘gedragen worden’, ben je in staat om zelf bepaalde leuke en minder leuke dingen te ‘dragen’ én kun je ook medemensen ‘dragen’. Als gedoopte ben je de voeten, handen en stem van de Heer. En jij, als Christus-drager, mag dat nieuwe leven doorgeven door anderen te dragen en voor te gaan in geloof, hoop en liefde. Zo ben je geroepen om de Heer bij mensen te brengen.

Daarom een uitnodiging: zorg dat je een wakkere gelovige bent. Laat je elke zaterdag of zondag wekken door de Heer zelf. In de Eucharistie komt de Heer aanwezig en krijg je voedsel om van te leven en je krijgt dan de kracht om alles te dragen wat op jouw weg komt. En als je 100 jaar bent en sterft, dan draagt de Heer je het eeuwige leven binnen.

Pastoor Karel Loodts

Kerk Sint-Margriete-Houtem: binnenzicht

Zoals vorig jaar willen wij parochianen en anderen de kans geven om naar de kerk te komen op de tweede, vierde en eventuele vijfde zaterdag van elke maand. 
Tijdens de winterperiode (januari en februari) van 17.15 u tot 18.30 u voor persoonlijk gebed; er is dan orgelmuziek. Vanaf maart hopelijk voor de gebeds- en communiedienst om 18.00 u., daar is naast orgel ook zang voorzien. 
Enkele feestdagen: palmwijding, Paaszaterdag, Pinksteren, Sint Margriet, O.L.V. ten-Hemel-Opneming, Allerheiligen kunnen we op zaterdag plannen, Kerstavond op zondag.
Wij hopen u hiermee een dienst te bewijzen, en danken allen die erbij helpen.

Sommige mensen die van buitenaf naar de godsdiensten kijken vinden dat er alleen maar narigheid van komt: “O, wat hebben ze toch vaak met elkaar gevochten.” Leidt godsdienst tot narigheid? Christenen vinden van niet. Het Christendom wil dienstbaar zijn aan de samenleving en kan in mensen het beste naar boven halen. Maar zijn alle godsdiensten gelijk? Als we de verschillende godsdiensten bekijken zien we dat er drie treden of niveaus zijn. 

De eerste trede is: geloof. Een gelovige gelooft dat er Iemand is die we God noemen. Joden, Christenen en Moslims geloven dat er maar één God is die Zich voor het eerst geopenbaard heeft aan Abraham, ongeveer 4000 jaar geleden. De tweede trede is: roeping. Het Joodse volk voelt zich geroepen om een licht voor andere volkeren te zijn. Joden geloven dat God hen uitverkoren heeft en uit hen zal de Messias komen die de kloof tussen God en mensen zal dichten. Christenen geloven dat Johannes de Doper degene is die de Messias aangewezen heeft: “Zie, het Lam Gods dat de zonde van de wereld wegneemt.” Jezus Christus, God en mens in één persoon, heeft de kloof tussen God en mensen gedicht. Als wij dat geloven en beleven dan zijn we Christenen. En dat is de derde trap: het beleven van het geloof. Het geloof moet handen en voeten krijgen. Hier zien we grote verschillen tussen de godsdiensten. 

Joden spreken (nog steeds) van: “Oog om oog, tand om tand.” We zien het regelmatig in het journaal tussen Israël en Palestina. Moslims houden zich vast aan wetten die kenmerken uit het verleden dragen: reinheidsvoorschriften, kleding- en voedselwetten, jihad (al of niet geestelijk geïnterpreteerd). Het Christendom komt ook uit een ver verleden maar is ook nieuw. Elke Kerstmis vieren we dat God naar ons toe komt. Waarom? Omdat Hij ons bemint, vergeeft en Zich aan ons wil geven om ons te inspireren. Trouwens, als God liefde is, is Zijn liefde gericht op mensen. Christenen zijn geroepen om Zijn liefde te weerkaatsen zoals een spiegel. De Zon richt haar stralen op de spiegel en die stralen worden weerkaatst. Wij mogen Gods liefde doorgeven/weerkaatsen naar onze medemensen. In deze visie op God die liefde is, is er natuurlijk geen ruimte voor haat, dwang, agressie en geweld. De Christelijke Gods-dienst is ook mensen-dienst. Dit betekent ook verdraagzaamheid en wederzijds begrip voor anders- en niet-gelovigen. 

Ieder mens wordt uitgenodigd te geloven dat het Christendom de beste weg is om God en de naaste te dienen. Natuurlijk kan men niemand dwingen. God de Vader biedt ons Zijn liefde aan in Zijn Zoon Jezus Christus, maar het is een aanbod waarop men “ja” en in volle vrijheid ook “neen” kan zeggen. Zoals u weet zijn er ook verschillende Christelijke stromingen: katholieken, orthodoxen, anglicanen, protestanten. In elk van die stromingen zijn er Christenen die hun geloof meer of minder in praktijk brengen, maar allen verwijzen naar een weg en een waarheid die naar het volle leven leidt. Ze getuigen van die waarheid die een Persoon is. Zo zei Jezus van Zichzelf: “Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven” Als katholieken mogen we geloven en verkondigen dat de beste weg naar de Heer via Zijn Kerk loopt waar we de Heer Zelf ontmoeten onder de gedaante van Brood en Wijn. Zo wil de Heer de harten van mensen inspireren en vullen met liefde, vergeving, dienstbaarheid en solidariteit voor elkaar. 

Pastoor Karel Loodts

Michel Vanwinckel
Gsm. 0486 61 95 60
vanwinckelmichel@gmail.com

LOKALE REDACTIE

Dirk Wijnants
0497 93 33 14
wijnants.d@olvtenpoel.be

ZONEPASTOOR

Zonepastoor Karel Loodts
0470 870471
karelloodts@gmail.com

Diaken Jan Abts

0486 16 84 63
diaken.jan.abts@gmail.com

PASTORALE ZONE

https://www.kerk-tienen.be/
info@kerk-tienen.be

PAROCHIE ST.-GERMANUS en 
kerken H. HART en O.-L.-V.-TEN-POEL

Koster Claire Blondeau
016 81 13 43 / 0495 73 05 49
dekenij.tienen@skynet.be

ST-LAURENTIUS GOETSENHOVEN-MEER

Arlette Kustermans
0495 24 50 40
arlette.kustermans@gmail.com

ST. JORIS OORBEEK

Briesen
016 82 03 92

GODDELIJKE ZALIGMAKER HAKENDOVER

Karin Simons
016 78 21 28
simonskarin@hotmail.com

ST. ODULPHUS BOST

Elisanne Dedecker
016 81 89 18
e_dedecker@yahoo.com

KUMTICH

Daniël Pittomvils 
016 81 43 64 / 0497 85 48 40
cdevadder@skynet.be

OPLINTER &
St-MARGRIETE-HOUTEM

Pastorie: Sint-Genovevaplein 40
3300 Oplinter. 016 81 18 59
sintaugustinusparochie@gmail.com

VISSENAKEN

Sonja Guilmet
0472/38 49 97
sonja.guilmet@gmail.com