-
Kabbeek
Op deze site vind je informatie, nieuws en aankondigingen over de geloofsgemeenschappen die deel uitmaken van onze zone.
Pastorale Zone Tienen verenigt alle parochies van Tienen, Bost, Goetsenhoven, Hakendover, Kumtich, Oorbeek, Oplinter, Sint-Margriet-Houtem en Vissenaken. De zondagskerk of hoofdkerk van de zone is de Sint-Germanuskerk, Veemarkt Tienen.
Vroeger kon elke wijk of dorp een parochie zijn. Vandaag kampen we met een te kort aan priesters en doven vele kleine geloofsgemeenschappen stilaan uit. Het doel van onze zone is het opbouwen van minstens één vitale christelijke gemeenschap. Met de oprichting van onze pastorale zone Tienen willen we verzekeren dat onze geloofsgemeenschappen niet zonder pastorale zorg zullen vallen. Plaatselijke gemeenschappen kunnen blijven bestaan, alleen zal hun pastorale zorg op een andere wijze bestaan dan nu het geval is.
De viering van 4 november werd opgedragen ter ere van St Hubertus. De broodjes werden vooraf gezegend door pastoor Karel. Na de gebedsdienst konden de gelovigen een broodje meenemen. Daarmee werd ook dit jaar een eeuwenoude christelijke traditie in ere gehouden.
De viering van 4 november werd opgedragen ter ere van St Hubertus. De broodjes werden vooraf gezegend door pastoor Karel. Na de gebedsdienst konden de gelovigen een broodje meenemen. Daarmee werd ook dit jaar een eeuwenoude christelijke traditie in ere gehouden.
Zondag 3 december Gezinsviering ( komst van de Sint) in St-Germanuskerk om 10.30 u.
Zondag 3 december Gezinsviering ( komst van de Sint) in St-Germanuskerk om 10.30 u.
De Katholieke Kerk, een instituut dat momenteel onder zware druk staat. In een interview vertelt Bénédicte hoe zij kijkt naar het instituut ‘kerk’: ‘Loyaal, maar tegelijk heel kritisch. Ik zag als kind niet alleen de mooie lange gewaden, maar ook het menselijke en het kleinmenselijke. Dat is een houding die me tot vandaag typeert: enerzijds de inzet om de kerk te helpen dragen, anderzijds die kritische blik.’
Bénédicte is bereid om vragen te beantwoorden die er bij de Davidsfondsleden en onze sympathisanten leven.
Vanuit uw vragen wordt de lezing opgebouwd.
Stuur die daarom voor 20 november naar: df.glabbeek@gmail.com
Professor Dr. Bénédicte Lemmelijn is hoogleraar Bijbelwetenschap (Oude Testament) en decaan van de Faculteit Theologie en Religiewetenschappen van de KU Leuven. Zij is lid van de Pauselijke Bijbelcommissie.
Auteur van verschillende boeken, waaronder: ‘Mindful geluk vanuit eeuwenoude Bijbelse wijsheid’ en ‘Mijn geloof als bijbelwetenschapper? Een broos en eerlijk antwoord’.
Toegang: leden Davidsfonds 10 euro – Niet leden: 12 euro.
Informatie:
Leona Cloots: 0474 /25 82 12
leona.cloots@gmail.com
De Katholieke Kerk, een instituut dat momenteel onder zware druk staat. In een interview vertelt Bénédicte hoe zij kijkt naar het instituut ‘kerk’: ‘Loyaal, maar tegelijk heel kritisch. Ik zag als kind niet alleen de mooie lange gewaden, maar ook het menselijke en het kleinmenselijke. Dat is een houding die me tot vandaag typeert: enerzijds de inzet om de kerk te helpen dragen, anderzijds die kritische blik.’
Bénédicte is bereid om vragen te beantwoorden die er bij de Davidsfondsleden en onze sympathisanten leven.
Vanuit uw vragen wordt de lezing opgebouwd.
Stuur die daarom voor 20 november naar: df.glabbeek@gmail.com
Professor Dr. Bénédicte Lemmelijn is hoogleraar Bijbelwetenschap (Oude Testament) en decaan van de Faculteit Theologie en Religiewetenschappen van de KU Leuven. Zij is lid van de Pauselijke Bijbelcommissie.
Auteur van verschillende boeken, waaronder: ‘Mindful geluk vanuit eeuwenoude Bijbelse wijsheid’ en ‘Mijn geloof als bijbelwetenschapper? Een broos en eerlijk antwoord’.
Toegang: leden Davidsfonds 10 euro – Niet leden: 12 euro.
Informatie:
Leona Cloots: 0474 /25 82 12
leona.cloots@gmail.com
Op woensdag 13 september nodigen wij alle leden uit in de namiddag om 14 uur. We willen het gezellig maken met een tasje koffie en een gebakje. Als afsluiter krijgen de leden een verrassingspakket mee.
Noteer reeds
Op vrijdag 13 oktober geven wij onze leden een feestmaaltijd om de nationale ziekendag in ons dorp te vieren met al de leden van Samana. Hiervoor vragen wij wel een kleine bijdrage.
Op zaterdag 14 oktober staat de gebedsvierig in de kerk in het teken van de chronisch zieke mensen.
Op woensdag 13 september nodigen wij alle leden uit in de namiddag om 14 uur. We willen het gezellig maken met een tasje koffie en een gebakje. Als afsluiter krijgen de leden een verrassingspakket mee.
Noteer reeds
Op vrijdag 13 oktober geven wij onze leden een feestmaaltijd om de nationale ziekendag in ons dorp te vieren met al de leden van Samana. Hiervoor vragen wij wel een kleine bijdrage.
Op zaterdag 14 oktober staat de gebedsvierig in de kerk in het teken van de chronisch zieke mensen.
Een kerstverhaal van Gui Nijs
vervolg ...
Drie lieve kinderen. Ze hadden het niet zien aankomen. Hoe kon dat nu gebeuren, mijmert ze. Waar hebben we fouten gemaakt? Die vraag houdt haar soms nachten wakker. Haar man gaat daar anders mee om. “Uw kinderen zijn uw kinderen niet.” citeert hij een moderne profeet en daarmee is de zaak gesloten. Maar achteraf ziet ze hem lang voor zich uitstaren en hoort hij niet wat ze hem vraagt.
Zijn blik dwaalt door de kamer. Ze zetten elk jaar een boom om iets van de kerstsfeer te bewaren. En ook altijd nog een kribbe met frêle beeldjes uit rozenhout gesneden. Hij bracht ze mee van zijn zakenreis uit Madagascar. Eigenaardig dat de schapen door geiten zijn vervangen en de os eruit ziet als een inheemse koe. De herders hebben negroïde trekken, maar de hoofdpersonen zijn duidelijk blank. Nog een overblijfsel van de Franse missioneringsijver? Of een teken dat het kerstgebeuren universeel is?
Boven de stal heeft zijn vrouw een zingende engel gehangen. De naakte putto draagt een banderol met de tekst: ‘Kom heer Jezus, kom’. Misschien past het in de sfeer van de romantische kribbe, maar is dit wel de boodschap van Kerstmis? Is Hij niet naar ons gekomen zonder reserve, zonder dat wij iets vroegen? De ster die ons zoekt, is niet ver, denkt de man dan.
Met die gedachten zit de vrouw niet in haar hoofd. Op zulke dagen is het gemis aan kleinkinderen amper te harden. Toen ze stopte met werken overviel haar een immens gevoel van nutteloosheid. Was het dat dan geweest? Hele dagen alleen in dat grote huis, in dat lege nest? Slapen tot bijna middag en dan een koffie op een terrasje?
Ze bleef dolen door haar pas verworven vrijheid tot een buurvrouw haar meenam naar de plaatselijke school. Een extra kracht is altijd welkom. Ze werd knutselmoeder, zwemmoeder, leesmoeder… Ze kreeg veel meer van de kinderen terug dan wat ze investeerde. Onlangs hielp ze nog de hesjes naaien van het schoolkoor. Uitzonderlijk zongen ze vanavond ook enkele kerstliedjes in de mis. Hen daar zo piekfijn uitgedost voor het altaar zien te staan, vervulde haar toch met warme trots. Ze zijn ook een beetje haar kinderen geworden.
Het geknetter van een houtblok brengt hen terug naar de realiteit. Na veertig jaar samenzijn is begrijpend zwijgen soms hun enige communicatie. Bij de voordeur menen ze vaag gestommel te horen. Een late kat of een onverwachte windstoot? Amper hoorbaar zetten kinderstemmen een aandoenlijk ‘Stille Nacht, heilige nacht’ in. De eeuwenoude melodie zuigt hen naar het terras toe. Met de vrieslucht waaien de klanken van ‘slaap in hemelse rust’ de deur in. In verwarring vinden ze steun bij mekaars hand. Een ogenblik lang staan ze er verbouwereerd bij. Tot een van de bengels zegt: “Mevrouw, we komen u vanavond bedanken omdat u onze hesjes zo mooi hebt genaaid.” Dat breekt de spanning, het is een gekwetter van belang. “Jullie hebben zeker nog zin in een kop chocolademelk?” vraagt de vrouw. Opeens is het huis overspoeld door joelende kinderen.
Het is al laat als ze eindelijk onder de wol kruipen. Teder zoeken ze mekaars nabijheid. “Wat een onverwachte kerstavond” fluistert de man alsof hij bang is de stilte te bezeren. “Het is dan toch niet allemaal nutteloos geweest.” antwoordt de vrouw. Maar dan slaapt hij al.
einde
Een kerstverhaal van Gui Nijs
vervolg ...
Drie lieve kinderen. Ze hadden het niet zien aankomen. Hoe kon dat nu gebeuren, mijmert ze. Waar hebben we fouten gemaakt? Die vraag houdt haar soms nachten wakker. Haar man gaat daar anders mee om. “Uw kinderen zijn uw kinderen niet.” citeert hij een moderne profeet en daarmee is de zaak gesloten. Maar achteraf ziet ze hem lang voor zich uitstaren en hoort hij niet wat ze hem vraagt.
Zijn blik dwaalt door de kamer. Ze zetten elk jaar een boom om iets van de kerstsfeer te bewaren. En ook altijd nog een kribbe met frêle beeldjes uit rozenhout gesneden. Hij bracht ze mee van zijn zakenreis uit Madagascar. Eigenaardig dat de schapen door geiten zijn vervangen en de os eruit ziet als een inheemse koe. De herders hebben negroïde trekken, maar de hoofdpersonen zijn duidelijk blank. Nog een overblijfsel van de Franse missioneringsijver? Of een teken dat het kerstgebeuren universeel is?
Boven de stal heeft zijn vrouw een zingende engel gehangen. De naakte putto draagt een banderol met de tekst: ‘Kom heer Jezus, kom’. Misschien past het in de sfeer van de romantische kribbe, maar is dit wel de boodschap van Kerstmis? Is Hij niet naar ons gekomen zonder reserve, zonder dat wij iets vroegen? De ster die ons zoekt, is niet ver, denkt de man dan.
Met die gedachten zit de vrouw niet in haar hoofd. Op zulke dagen is het gemis aan kleinkinderen amper te harden. Toen ze stopte met werken overviel haar een immens gevoel van nutteloosheid. Was het dat dan geweest? Hele dagen alleen in dat grote huis, in dat lege nest? Slapen tot bijna middag en dan een koffie op een terrasje?
Ze bleef dolen door haar pas verworven vrijheid tot een buurvrouw haar meenam naar de plaatselijke school. Een extra kracht is altijd welkom. Ze werd knutselmoeder, zwemmoeder, leesmoeder… Ze kreeg veel meer van de kinderen terug dan wat ze investeerde. Onlangs hielp ze nog de hesjes naaien van het schoolkoor. Uitzonderlijk zongen ze vanavond ook enkele kerstliedjes in de mis. Hen daar zo piekfijn uitgedost voor het altaar zien te staan, vervulde haar toch met warme trots. Ze zijn ook een beetje haar kinderen geworden.
Het geknetter van een houtblok brengt hen terug naar de realiteit. Na veertig jaar samenzijn is begrijpend zwijgen soms hun enige communicatie. Bij de voordeur menen ze vaag gestommel te horen. Een late kat of een onverwachte windstoot? Amper hoorbaar zetten kinderstemmen een aandoenlijk ‘Stille Nacht, heilige nacht’ in. De eeuwenoude melodie zuigt hen naar het terras toe. Met de vrieslucht waaien de klanken van ‘slaap in hemelse rust’ de deur in. In verwarring vinden ze steun bij mekaars hand. Een ogenblik lang staan ze er verbouwereerd bij. Tot een van de bengels zegt: “Mevrouw, we komen u vanavond bedanken omdat u onze hesjes zo mooi hebt genaaid.” Dat breekt de spanning, het is een gekwetter van belang. “Jullie hebben zeker nog zin in een kop chocolademelk?” vraagt de vrouw. Opeens is het huis overspoeld door joelende kinderen.
Het is al laat als ze eindelijk onder de wol kruipen. Teder zoeken ze mekaars nabijheid. “Wat een onverwachte kerstavond” fluistert de man alsof hij bang is de stilte te bezeren. “Het is dan toch niet allemaal nutteloos geweest.” antwoordt de vrouw. Maar dan slaapt hij al.
einde
Een kerstverhaal van Gui Nijs
vervolg ...
Drie lieve kinderen. Ze hadden het niet zien aankomen. Hoe kon dat nu gebeuren, mijmert ze. Waar hebben we fouten gemaakt? Die vraag houdt haar soms nachten wakker. Haar man gaat daar anders mee om. “Uw kinderen zijn uw kinderen niet.” citeert hij een moderne profeet en daarmee is de zaak gesloten. Maar achteraf ziet ze hem lang voor zich uitstaren en hoort hij niet wat ze hem vraagt.
Zijn blik dwaalt door de kamer. Ze zetten elk jaar een boom om iets van de kerstsfeer te bewaren. En ook altijd nog een kribbe met frêle beeldjes uit rozenhout gesneden. Hij bracht ze mee van zijn zakenreis uit Madagascar. Eigenaardig dat de schapen door geiten zijn vervangen en de os eruit ziet als een inheemse koe. De herders hebben negroïde trekken, maar de hoofdpersonen zijn duidelijk blank. Nog een overblijfsel van de Franse missioneringsijver? Of een teken dat het kerstgebeuren universeel is?
Boven de stal heeft zijn vrouw een zingende engel gehangen. De naakte putto draagt een banderol met de tekst: ‘Kom heer Jezus, kom’. Misschien past het in de sfeer van de romantische kribbe, maar is dit wel de boodschap van Kerstmis? Is Hij niet naar ons gekomen zonder reserve, zonder dat wij iets vroegen? De ster die ons zoekt, is niet ver, denkt de man dan.
Met die gedachten zit de vrouw niet in haar hoofd. Op zulke dagen is het gemis aan kleinkinderen amper te harden. Toen ze stopte met werken overviel haar een immens gevoel van nutteloosheid. Was het dat dan geweest? Hele dagen alleen in dat grote huis, in dat lege nest? Slapen tot bijna middag en dan een koffie op een terrasje?
Ze bleef dolen door haar pas verworven vrijheid tot een buurvrouw haar meenam naar de plaatselijke school. Een extra kracht is altijd welkom. Ze werd knutselmoeder, zwemmoeder, leesmoeder… Ze kreeg veel meer van de kinderen terug dan wat ze investeerde. Onlangs hielp ze nog de hesjes naaien van het schoolkoor. Uitzonderlijk zongen ze vanavond ook enkele kerstliedjes in de mis. Hen daar zo piekfijn uitgedost voor het altaar zien te staan, vervulde haar toch met warme trots. Ze zijn ook een beetje haar kinderen geworden.
Het geknetter van een houtblok brengt hen terug naar de realiteit. Na veertig jaar samenzijn is begrijpend zwijgen soms hun enige communicatie. Bij de voordeur menen ze vaag gestommel te horen. Een late kat of een onverwachte windstoot? Amper hoorbaar zetten kinderstemmen een aandoenlijk ‘Stille Nacht, heilige nacht’ in. De eeuwenoude melodie zuigt hen naar het terras toe. Met de vrieslucht waaien de klanken van ‘slaap in hemelse rust’ de deur in. In verwarring vinden ze steun bij mekaars hand. Een ogenblik lang staan ze er verbouwereerd bij. Tot een van de bengels zegt: “Mevrouw, we komen u vanavond bedanken omdat u onze hesjes zo mooi hebt genaaid.” Dat breekt de spanning, het is een gekwetter van belang. “Jullie hebben zeker nog zin in een kop chocolademelk?” vraagt de vrouw. Opeens is het huis overspoeld door joelende kinderen.
Het is al laat als ze eindelijk onder de wol kruipen. Teder zoeken ze mekaars nabijheid. “Wat een onverwachte kerstavond” fluistert de man alsof hij bang is de stilte te bezeren. “Het is dan toch niet allemaal nutteloos geweest.” antwoordt de vrouw. Maar dan slaapt hij al.
einde
Een kerstverhaal van Gui Nijs
vervolg ...
Drie lieve kinderen. Ze hadden het niet zien aankomen. Hoe kon dat nu gebeuren, mijmert ze. Waar hebben we fouten gemaakt? Die vraag houdt haar soms nachten wakker. Haar man gaat daar anders mee om. “Uw kinderen zijn uw kinderen niet.” citeert hij een moderne profeet en daarmee is de zaak gesloten. Maar achteraf ziet ze hem lang voor zich uitstaren en hoort hij niet wat ze hem vraagt.
Zijn blik dwaalt door de kamer. Ze zetten elk jaar een boom om iets van de kerstsfeer te bewaren. En ook altijd nog een kribbe met frêle beeldjes uit rozenhout gesneden. Hij bracht ze mee van zijn zakenreis uit Madagascar. Eigenaardig dat de schapen door geiten zijn vervangen en de os eruit ziet als een inheemse koe. De herders hebben negroïde trekken, maar de hoofdpersonen zijn duidelijk blank. Nog een overblijfsel van de Franse missioneringsijver? Of een teken dat het kerstgebeuren universeel is?
Boven de stal heeft zijn vrouw een zingende engel gehangen. De naakte putto draagt een banderol met de tekst: ‘Kom heer Jezus, kom’. Misschien past het in de sfeer van de romantische kribbe, maar is dit wel de boodschap van Kerstmis? Is Hij niet naar ons gekomen zonder reserve, zonder dat wij iets vroegen? De ster die ons zoekt, is niet ver, denkt de man dan.
Met die gedachten zit de vrouw niet in haar hoofd. Op zulke dagen is het gemis aan kleinkinderen amper te harden. Toen ze stopte met werken overviel haar een immens gevoel van nutteloosheid. Was het dat dan geweest? Hele dagen alleen in dat grote huis, in dat lege nest? Slapen tot bijna middag en dan een koffie op een terrasje?
Ze bleef dolen door haar pas verworven vrijheid tot een buurvrouw haar meenam naar de plaatselijke school. Een extra kracht is altijd welkom. Ze werd knutselmoeder, zwemmoeder, leesmoeder… Ze kreeg veel meer van de kinderen terug dan wat ze investeerde. Onlangs hielp ze nog de hesjes naaien van het schoolkoor. Uitzonderlijk zongen ze vanavond ook enkele kerstliedjes in de mis. Hen daar zo piekfijn uitgedost voor het altaar zien te staan, vervulde haar toch met warme trots. Ze zijn ook een beetje haar kinderen geworden.
Het geknetter van een houtblok brengt hen terug naar de realiteit. Na veertig jaar samenzijn is begrijpend zwijgen soms hun enige communicatie. Bij de voordeur menen ze vaag gestommel te horen. Een late kat of een onverwachte windstoot? Amper hoorbaar zetten kinderstemmen een aandoenlijk ‘Stille Nacht, heilige nacht’ in. De eeuwenoude melodie zuigt hen naar het terras toe. Met de vrieslucht waaien de klanken van ‘slaap in hemelse rust’ de deur in. In verwarring vinden ze steun bij mekaars hand. Een ogenblik lang staan ze er verbouwereerd bij. Tot een van de bengels zegt: “Mevrouw, we komen u vanavond bedanken omdat u onze hesjes zo mooi hebt genaaid.” Dat breekt de spanning, het is een gekwetter van belang. “Jullie hebben zeker nog zin in een kop chocolademelk?” vraagt de vrouw. Opeens is het huis overspoeld door joelende kinderen.
Het is al laat als ze eindelijk onder de wol kruipen. Teder zoeken ze mekaars nabijheid. “Wat een onverwachte kerstavond” fluistert de man alsof hij bang is de stilte te bezeren. “Het is dan toch niet allemaal nutteloos geweest.” antwoordt de vrouw. Maar dan slaapt hij al.
einde
Kerstmis: gezelligheid, de warmte binnen en de vorst buiten. De profeet Jesaja profeteerde honderden jaren vóór de geboorte van Jezus: “Een kind wordt ons geboren, een zoon wordt ons gegeven. De heerschappij rust op zijn schouders; men noemt hem: Wonder van beleid, Sterke God, Vader voor eeuwig, Vredevorst” (Jes. 9,5). De vorst buiten? Neen! We worden uitgenodigd om onze deur te openen voor de Vredevorst. Met Kerstmis klinkt in een wereld die op zijn kop staat de Blijde Boodschap van de geboorte van een Kind. Als we in termen van donker en licht spreken, kunnen we gerust zeggen dat de wereld in veel opzichten in duisternis zit. Maar in deze duisternis klinkt de Blijde Boodschap! We zingen met Kerstmis niet voor niks: “Midden in de winternacht, ging de Hemel open”. God daalde/daalt uit de Hemel neer en wordt een mens. Een klein dik manneke met een witte baard en rode muts, gekleed in een lang rood gewaad lacht zonder ophouden: “ho ho ho ho”. Deze kerstman verdringt de Vredevorst. Jezus is de Christus, de Vorst van Vrede en Hij zegt niet: “ho ho ho ho”, Hij zegt: “Wie Mij volgt dwaalt niet rond in duisternis” (Joh. 8,12). Deze Vorst is in staat warmte te geven. Hij schenkt ons een ongekend levensperspectief dat de duisternis verdrijft.
De viering van Kerstmis en de Kerst-Mis blijft populair. Miljoenen mensen wereldwijd gaan dan naar de kerk en tonen zo hun verlangen naar saamhorigheid, vrede en gerechtigheid. Onuitgesproken zoeken mensen naar een alternatief voor een tijdgeest die door materialisme, stress, onverschilligheid en oppervlakkigheid wordt beheerst. De Katholieke Kerk heeft heel wat in de aanbieding, zoals: solidariteit, naastenliefde en respect. Het zijn de ‘slijtvaste waarden’ van de Kerk. De ‘schatkamers’ van de Kerk liggen boordevol waarden en normen waar velen in onze samenleving naar op zoek zijn. Hopelijk ontdekt men dat Kerstmis meer is dan de geboorte van een mens die de loop van de geschiedenis mee heeft bepaald. Hopelijk ontdekt men dat met Kerstmis de Hemel opengaat, de Eeuwige de tijd binnenkomt. Met ons beperkt mensenverstand is het amper te vatten en toch gebeurt het. God werd/wordt mens. Maar wie geen kerk bezoekt, wie niets leest van de Kerk ontdekt daar niets van…
Hier ligt een taak voor ieder gelovige. Wij vieren de geboorte van de Zoon van God. Waarom gebeurt dat niet met meer ‘vuurwerk’? God begon Zijn Rijk op aarde heel klein. Hij leert ons ook klein te beginnen en telkens opnieuw te beginnen. Paus Leo de Grote zei in het midden van de 5 de eeuw tot de Christenen: “Erken, Christen, uw waardigheid. Val door een slechte levenswijze niet terug in uw vroegere armzaligheid. Gij zijt verbonden met God. Gedenkt tot wiens hoofd en lichaam gij behoort”. Paus Leo schreef deze woorden in een tijd dat Europa op zijn kop stond. Het was de tijd van de grote volksverhuizingen. Hunnen, Goten en Vandalen trokken plunderend door Europa. Zelfs de stad Rome werd geplunderd. Het was een tijd van angst en onzekerheid. Paus Leo riep de mensen op niet bij de pakken neer te zitten. Juist in tijden van angst, onrust en onzekerheid komt het erop aan om te blijven staan op het fundament. Wij weten en geloven dat er slechts één fundament is: Jezus Christus, de Verrezen Heer. Op Hem moet gebouwd en vertrouwd worden. Hij is het Licht van de wereld, de Vredevorst. Zoals in de tijd van Paus Leo de Grote, komt het er ook in onze tijd op aan te getuigen van Christus door onze manier van leven. Door het sacrament van het Doopsel zijn wij kinderen van God en hebben wij deel aan de goddelijke natuur. God is liefde en als gedoopten zijn wij kinderen van de liefde, geroepen om lief te hebben in een soms duistere wereld.
Van harte wens ik alle lezers en hun dierbaren een Zalige Kerst-Mis. Moge de oorspronkelijke betekenis van Kerstmis niet verloren gaan in feestgedruis, pakjesfestivals of smulpartijen. Geniet ervan! maar met mate. Besteed aandacht aan uw gezondheid, het op één na belangrijkste hier op aarde. Want als de gezondheid verdwijnt is er nog altijd Jezus Christus, de Vorst van Vrede. Moge “de warmte van de Vorst” altijd met je zijn.
Pastoor Karel Loodts
Kerstmis: gezelligheid, de warmte binnen en de vorst buiten. De profeet Jesaja profeteerde honderden jaren vóór de geboorte van Jezus: “Een kind wordt ons geboren, een zoon wordt ons gegeven. De heerschappij rust op zijn schouders; men noemt hem: Wonder van beleid, Sterke God, Vader voor eeuwig, Vredevorst” (Jes. 9,5). De vorst buiten? Neen! We worden uitgenodigd om onze deur te openen voor de Vredevorst. Met Kerstmis klinkt in een wereld die op zijn kop staat de Blijde Boodschap van de geboorte van een Kind. Als we in termen van donker en licht spreken, kunnen we gerust zeggen dat de wereld in veel opzichten in duisternis zit. Maar in deze duisternis klinkt de Blijde Boodschap! We zingen met Kerstmis niet voor niks: “Midden in de winternacht, ging de Hemel open”. God daalde/daalt uit de Hemel neer en wordt een mens. Een klein dik manneke met een witte baard en rode muts, gekleed in een lang rood gewaad lacht zonder ophouden: “ho ho ho ho”. Deze kerstman verdringt de Vredevorst. Jezus is de Christus, de Vorst van Vrede en Hij zegt niet: “ho ho ho ho”, Hij zegt: “Wie Mij volgt dwaalt niet rond in duisternis” (Joh. 8,12). Deze Vorst is in staat warmte te geven. Hij schenkt ons een ongekend levensperspectief dat de duisternis verdrijft.
De viering van Kerstmis en de Kerst-Mis blijft populair. Miljoenen mensen wereldwijd gaan dan naar de kerk en tonen zo hun verlangen naar saamhorigheid, vrede en gerechtigheid. Onuitgesproken zoeken mensen naar een alternatief voor een tijdgeest die door materialisme, stress, onverschilligheid en oppervlakkigheid wordt beheerst. De Katholieke Kerk heeft heel wat in de aanbieding, zoals: solidariteit, naastenliefde en respect. Het zijn de ‘slijtvaste waarden’ van de Kerk. De ‘schatkamers’ van de Kerk liggen boordevol waarden en normen waar velen in onze samenleving naar op zoek zijn. Hopelijk ontdekt men dat Kerstmis meer is dan de geboorte van een mens die de loop van de geschiedenis mee heeft bepaald. Hopelijk ontdekt men dat met Kerstmis de Hemel opengaat, de Eeuwige de tijd binnenkomt. Met ons beperkt mensenverstand is het amper te vatten en toch gebeurt het. God werd/wordt mens. Maar wie geen kerk bezoekt, wie niets leest van de Kerk ontdekt daar niets van…
Hier ligt een taak voor ieder gelovige. Wij vieren de geboorte van de Zoon van God. Waarom gebeurt dat niet met meer ‘vuurwerk’? God begon Zijn Rijk op aarde heel klein. Hij leert ons ook klein te beginnen en telkens opnieuw te beginnen. Paus Leo de Grote zei in het midden van de 5 de eeuw tot de Christenen: “Erken, Christen, uw waardigheid. Val door een slechte levenswijze niet terug in uw vroegere armzaligheid. Gij zijt verbonden met God. Gedenkt tot wiens hoofd en lichaam gij behoort”. Paus Leo schreef deze woorden in een tijd dat Europa op zijn kop stond. Het was de tijd van de grote volksverhuizingen. Hunnen, Goten en Vandalen trokken plunderend door Europa. Zelfs de stad Rome werd geplunderd. Het was een tijd van angst en onzekerheid. Paus Leo riep de mensen op niet bij de pakken neer te zitten. Juist in tijden van angst, onrust en onzekerheid komt het erop aan om te blijven staan op het fundament. Wij weten en geloven dat er slechts één fundament is: Jezus Christus, de Verrezen Heer. Op Hem moet gebouwd en vertrouwd worden. Hij is het Licht van de wereld, de Vredevorst. Zoals in de tijd van Paus Leo de Grote, komt het er ook in onze tijd op aan te getuigen van Christus door onze manier van leven. Door het sacrament van het Doopsel zijn wij kinderen van God en hebben wij deel aan de goddelijke natuur. God is liefde en als gedoopten zijn wij kinderen van de liefde, geroepen om lief te hebben in een soms duistere wereld.
Van harte wens ik alle lezers en hun dierbaren een Zalige Kerst-Mis. Moge de oorspronkelijke betekenis van Kerstmis niet verloren gaan in feestgedruis, pakjesfestivals of smulpartijen. Geniet ervan! maar met mate. Besteed aandacht aan uw gezondheid, het op één na belangrijkste hier op aarde. Want als de gezondheid verdwijnt is er nog altijd Jezus Christus, de Vorst van Vrede. Moge “de warmte van de Vorst” altijd met je zijn.
Pastoor Karel Loodts
Het hoogfeest van Christus Koning is ook voor de jeugdbewegingen een groot feest. De scoutsgroep “Bergrakkers” hebben dit ook dit jaar afgesloten met een eucharistieviering. Ook enkele oud-leden van deze fantastische groep en enkele ouders van de leden tekende present. Pastoor K. Loodts ging met heel veel vreugde voor in deze viering. Een waardige afsluiter voor dit hoogfeest.
Michel Vanwinckel.
Foto’s: ©Michel Vanwinckel.
Het hoogfeest van Christus Koning is ook voor de jeugdbewegingen een groot feest. De scoutsgroep “Bergrakkers” hebben dit ook dit jaar afgesloten met een eucharistieviering. Ook enkele oud-leden van deze fantastische groep en enkele ouders van de leden tekende present. Pastoor K. Loodts ging met heel veel vreugde voor in deze viering. Een waardige afsluiter voor dit hoogfeest.
Michel Vanwinckel.
Foto’s: ©Michel Vanwinckel.
Het hoogfeest van Christus Koning is ook voor de jeugdbewegingen een groot feest. De scoutsgroep “Bergrakkers” hebben dit ook dit jaar afgesloten met een eucharistieviering. Ook enkele oud-leden van deze fantastische groep en enkele ouders van de leden tekende present. Pastoor K. Loodts ging met heel veel vreugde voor in deze viering. Een waardige afsluiter voor dit hoogfeest.
Michel Vanwinckel.
Foto’s: ©Michel Vanwinckel.
Het hoogfeest van Christus Koning is ook voor de jeugdbewegingen een groot feest. De scoutsgroep “Bergrakkers” hebben dit ook dit jaar afgesloten met een eucharistieviering. Ook enkele oud-leden van deze fantastische groep en enkele ouders van de leden tekende present. Pastoor K. Loodts ging met heel veel vreugde voor in deze viering. Een waardige afsluiter voor dit hoogfeest.
Michel Vanwinckel.
Foto’s: ©Michel Vanwinckel.
Kent je de vier Evangelisten? Het zijn Matteüs, Marcus, Lucas en Johannes. Volgens Marcus is Jezus de Schrijver van het Evangelie. Marcus schrijft: BOODSCHAP VAN JEZUS CHRISTUS (Mc 1,1a). Dat is ook het standpunt van de Christenen. God, Jezus Christus, is de auteur van de Bijbel. Hij heeft hiervoor wel mensen gebruikt zoals: Matteüs, Marcus, Lucas en Johannes. Toen Marcus de “Boodschap van Jezus Christus” schreef, was Jezus toch al zo'n 30 jaar geleden gekruisigd. Hoe kan Jezus dan de Schrijver zijn van het Evangelie? Wel, Marcus zegt er direct bij: Boodschap van Jezus Christus, DE ZOON VAN GOD (1,1b). Jezus Christus is dus de Zoon van God, degene die de dood overwonnen heeft en dus nog steeds leeft! Ook in onze tijd leeft Jezus nog en Hij wil ons nabij zijn. Daarom zegt Marcus dat het een BLIJDE boodschap is: “de Blijde Boodschap van Jezus Christus, de Zoon van God” (1.1). God weet blijkbaar waar wij (mensen) blij mee zijn. Hij kent het verlangen van ieder mens, het verlangen van ons hart. Daarom geeft God zijn Zoon zodat we volkomen gelukkig kunnen worden. Als God dan zijn Zoon geeft, wil Hij de diepste verlangens van ons hart vervullen. We beseffen misschien niet altijd dat Jezus Christus Degene is die onze verlangens kan vervullen. God weet dat en daarom heeft Hij de profeten gestuurd die de Blijde Boodschap verkondigden. “Verkondig het luide (zei de profeet Jesaja), ken geen vrees... Uw God is op komst! Als een goede herder zal hij zijn schapen weiden” (Jes.40,9.11). Deze kreet werd overgenomen door Johannes de Doper die de weg bereidde voor de Heer en die het volk opriep zich te bekeren. Johannes zei van Jezus: “Zie, het Lam Gods dat de zonde van de wereld wegneemt” (Joh.1,29).
Deze Blijde Boodschap is bestemd voor alle mensen. Wij, christenen, zijn degenen die dat Goede Nieuws, de Blijde Boodschap van Jezus Christus, de Zoon van God, mogen verkondigen. Johannes de Doper was als een roepende in de woestijn (vgl.Mc.1,3). Ook in onze tijd is de wereld een woestijn. Meer dan ooit is de wereld een woestijn en deze woestijn breidt zich meer en meer uit. Niet alleen in Afrika en Zuid-Amerika door ontbossing van het oerwoud. De woestijn breidt zich ook uit op geestelijke wijze. Steeds meer mensen keren zich af van de Blijde Boodschap van Jezus Christus, de Zoon van God. Het zegt hen niet zoveel meer.
Ben jij blij met de Blijde Boodschap? Het gaat niet om een oppervlakkige blijdschap van lol en plezier, maar om een diepe blijdschap. Het is een blijdschap die voortduurt ook wanneer het moeilijk gaat in het leven. Het is een blijdschap om Jezus die je bijstaat. Welke plaats krijgt Hij in jouw leven, in jouw doen en denken? Wat verwacht je van Hem? Misschien verwacht je niet zoveel. Daarom kun je je afvragen: hoe kan mijn verwachting in God groter worden? Hoe raak ik meer vervuld van Hem? Want God wil de vervulling zijn van al onze verwachtingen die we in het leven hebben. Daarom kun je best kijken naar Maria. Zij is degene die (letterlijk) van God in verwachting geraakte. Maria was ontvankelijk voor God, zij stond open voor Hem doordat ze met Hem verbonden was door het gebed.
Daarom, bid tot God en tot Maria, vooral in deze adventstijd, een tijd waarin we vol verwachting uitzien naar de komst van Jezus Christus, de Zoon van God. Als je Hem toelaat in jouw leven groeit de vrede in jouw hart en zo in de wereld.
Pastoor Karel Loodts
Kent je de vier Evangelisten? Het zijn Matteüs, Marcus, Lucas en Johannes. Volgens Marcus is Jezus de Schrijver van het Evangelie. Marcus schrijft: BOODSCHAP VAN JEZUS CHRISTUS (Mc 1,1a). Dat is ook het standpunt van de Christenen. God, Jezus Christus, is de auteur van de Bijbel. Hij heeft hiervoor wel mensen gebruikt zoals: Matteüs, Marcus, Lucas en Johannes. Toen Marcus de “Boodschap van Jezus Christus” schreef, was Jezus toch al zo'n 30 jaar geleden gekruisigd. Hoe kan Jezus dan de Schrijver zijn van het Evangelie? Wel, Marcus zegt er direct bij: Boodschap van Jezus Christus, DE ZOON VAN GOD (1,1b). Jezus Christus is dus de Zoon van God, degene die de dood overwonnen heeft en dus nog steeds leeft! Ook in onze tijd leeft Jezus nog en Hij wil ons nabij zijn. Daarom zegt Marcus dat het een BLIJDE boodschap is: “de Blijde Boodschap van Jezus Christus, de Zoon van God” (1.1). God weet blijkbaar waar wij (mensen) blij mee zijn. Hij kent het verlangen van ieder mens, het verlangen van ons hart. Daarom geeft God zijn Zoon zodat we volkomen gelukkig kunnen worden. Als God dan zijn Zoon geeft, wil Hij de diepste verlangens van ons hart vervullen. We beseffen misschien niet altijd dat Jezus Christus Degene is die onze verlangens kan vervullen. God weet dat en daarom heeft Hij de profeten gestuurd die de Blijde Boodschap verkondigden. “Verkondig het luide (zei de profeet Jesaja), ken geen vrees... Uw God is op komst! Als een goede herder zal hij zijn schapen weiden” (Jes.40,9.11). Deze kreet werd overgenomen door Johannes de Doper die de weg bereidde voor de Heer en die het volk opriep zich te bekeren. Johannes zei van Jezus: “Zie, het Lam Gods dat de zonde van de wereld wegneemt” (Joh.1,29).
Deze Blijde Boodschap is bestemd voor alle mensen. Wij, christenen, zijn degenen die dat Goede Nieuws, de Blijde Boodschap van Jezus Christus, de Zoon van God, mogen verkondigen. Johannes de Doper was als een roepende in de woestijn (vgl.Mc.1,3). Ook in onze tijd is de wereld een woestijn. Meer dan ooit is de wereld een woestijn en deze woestijn breidt zich meer en meer uit. Niet alleen in Afrika en Zuid-Amerika door ontbossing van het oerwoud. De woestijn breidt zich ook uit op geestelijke wijze. Steeds meer mensen keren zich af van de Blijde Boodschap van Jezus Christus, de Zoon van God. Het zegt hen niet zoveel meer.
Ben jij blij met de Blijde Boodschap? Het gaat niet om een oppervlakkige blijdschap van lol en plezier, maar om een diepe blijdschap. Het is een blijdschap die voortduurt ook wanneer het moeilijk gaat in het leven. Het is een blijdschap om Jezus die je bijstaat. Welke plaats krijgt Hij in jouw leven, in jouw doen en denken? Wat verwacht je van Hem? Misschien verwacht je niet zoveel. Daarom kun je je afvragen: hoe kan mijn verwachting in God groter worden? Hoe raak ik meer vervuld van Hem? Want God wil de vervulling zijn van al onze verwachtingen die we in het leven hebben. Daarom kun je best kijken naar Maria. Zij is degene die (letterlijk) van God in verwachting geraakte. Maria was ontvankelijk voor God, zij stond open voor Hem doordat ze met Hem verbonden was door het gebed.
Daarom, bid tot God en tot Maria, vooral in deze adventstijd, een tijd waarin we vol verwachting uitzien naar de komst van Jezus Christus, de Zoon van God. Als je Hem toelaat in jouw leven groeit de vrede in jouw hart en zo in de wereld.
Pastoor Karel Loodts
© Kerk Tienen 2023. All Rights Reserved | Lorentius